Penelope White Sokak No:24

"Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak ki.Bana baktığınızda duygularına yenik düşmüş aşağılık bir sürtük göreceksiniz.Eski Marissa olmayacak.Ölüme bile direnebilmiş Marissa olmayacak.Şakalarımız,konuştuklarımız eskisi gibi olmayacak...Karşınızda biri öğrense ölüm yiyen olduğunu bildiği halde haber vermediğim için azkabanlık biri duruyor.Düşünebiliyor musunuz?Azkabanlık!Azkabanlık!.." dedi. Büyük bir hiddetle söylemişti bunu.

"Rose, eğer doğru olanı yaparsan sen bizim için hep eski Rose olarak kalacaksın. Hepsi bir gün unutulur bunların. Ama biliyorsun. En azından Alwen'ın haberi olmalı. Anlayışla karşılayacağından eminim!" dedi Aaron ve gerçekten öyle de düşünüyordu. "Bırak ne olacağına hepimizden bilge biri karar versin"

"Hayır Aaron.Alwen bilmeyecek.Eğer bilirse ismini soracak herşey karışacak bunu istemiyorum.Hem yoldaşlıklığın lideri olarak bunları,durumumu bilmesini istemiyorum" dedi Rose.

"Harika! Karşımıza gelmiş onu koruyorsun bir de! Eğer hiçbir şey olmadıysa neden gizliyorsun onun adını! Ne önemi var senin için" dedi Aaron. Şaşırmıştı. Ama gerçekleri tamamen öğrenmek istiyordu. Sonra da genellikle son çare olarak kullandığı bir şeyi söyledi

"Hepimizden daha mı önemli senin için?"

Rose merdivenlere doğru yürürken Aaron önüne geçti ve onu durdurdu.

"Bekle Rose. Dünküyle aynı şeyleri yaşamayalım yine. Eğer şimdi halletmezsek bu iş gerçekten zorlaşmaya başlar" dedi ve Keira'ya ondan yardım istediğini belirtir bir ifadeyle baktı. Gerçekten çaresiz durumdaydı çünkü. Rose yoldaşlığın işlerine kalbini karıştırmamalıydı.

"Rose anladığım kadarıyla o senin kalbindeki yeri çoktan kazanmış. Seni kırmak istemem ama büyük ihtimalle seni sevmiyor bile. Onun yapmak istediği bizi bölmek ve bu gidişle işe yarayacak gibi... O yüzden lütfen inadı bırak artık" Sesi sinirli çıkmıyordu. Aslında onun için biraz acıyordu. Zavallıcık onu kandıran pis bir ölüm yiyene nasıl da inanmıştı.

Rose tekrar sinirlenince Aaron onu sakinleştirmek için kollarından tuttu.

"Sadece iyiliğin için söylemiştim. Sakin ol... Kendini kaybetme"

'Kendini kaybedince ne olacağını gördük geçen gün' demek istedi. Ama bu işleri sadece daha da zorlaştırır, hatta Rose'u daha da sinirlendirirdi.

Ardından Keira konuşmaya başladı. En mantıklı fikir onunkiydi. Herşeyi baştan dinledikten sonra yargılamak akıllıca olurdu.

Aaron bu cevaptan sonra yüzünü eliyle kapattı. Bu ölüm yiyen her kimse iyi kandırmıştı Rose'u. Ama onu kızıştırmamak için hiçbir şey söylemedi. Rose'un mantığını kavramaya çalışıyordu. Empati kurması gerekiyordu.

"Bunun için gitmeyi istiyorum.Şimdi beni anlıyor musun Aaron?" dedi Rose.

"Hayır Rose. Ben demek istiyorum ki... Bu utanılacak bir şey değil. Ölüm yiyenler başka bir çok insanı kandırdı. Yanlızca senin bunu anlamanı umuyorum. Hepsi bu..."

Bu sözlerin çok işe yarayacağını sanmıyordu. Yanlızca aklındaki birkaç şeyi gevelemişti.

"Biraz da bu açıdan düşünsen?" Kibarca sormuştu bunu. Artık sinirinden arınmış hissediyordu kendini. Zihni daha netti.

"Kandırılmadım!Öyle olsaydı inan bunu anlardım Aaron.Bu kadar budala değilim.Niye kimsenin beni sevebileceğine ihtimal vermiyorsun?Anlamıyorum" dedi Rose. Tekrar biraz sinirlenmişti. Aaron'ın belki de onu sakinleştirmesi gerekiyordu. Ama biraz daha beklerse Rose gerçeği hiçbir zaman anlayamazdı belki de...

"Birinin seni sevmesi çok normal olurdu. Ama bir ölüm yiyenin sevebileceğine ihtimal vermiyorum. Onlar ruhlarını karanlığa satmışlardır. Kalplerinde karanlıktan başka kimseye yer yoktur. Yıllarca onunla birlikte yaşamama rağmen babamın bana öğretebildiği tek şey bu oldu. O yüzden bu kadar emin konuşuyorum"

"Eh! Ben sana çözüm yolunu söyleyemem ama söyleyebilecek birini tanıyorum... Alwen. Ondan sana zarar gelmez biliyorsun" dedi Rose'un bu defa itiraz etmeyeceği umuduyla gözlerinin içine bakıyordu. Bir de Keira'ya baktı. Ondan da yardım istiyordu. Tek başına halledemeyeceği bir sorundu bu.

"Bilemiyorum Rose... Yanlış bir şeymiş gibi geliyor. Ama umarım artık seni eskisi kadar sevmeyeceğimizi düşünmüyorsundur... Hala en yakın dostlarınız ve sana eskisi gibi bakmaya da devam edeceğiz. Çünkü benzer bir şey bizim başımıza da gelse sen de toleranslı davranırdın. Bunu biliyorum" dedi Aaron. Rose'un içini rahatlatmak istiyordu.

"Rose eğer kendine iyi bakacağına ve hiçbir şeyi dert etmeyeceğine söz verirsen ben gideyim artık" dedi saatine bakarak. "Size üzücü bir haberim var. Fransa'ya gidiyorum bir süreliğine. Beuxbatons'ta bir yarışma varmış ve oldukça önemli büyücüler ziyarete gidecekmiş. Beni de orada görevlendirdiler. Yarışma sırasında öğrencilerden sorumlu olacağım" dedi kasıla kasıla. "Aslında eğlenceli olacağa benziyor. Gençliğime dönerim" dedi gülümseyerek. Dünden beri olan kasvetli havanın biraz da olsa geçmesine seviniyordu. "İkinizi de özleyeceğim... Görüşürüz" dedi sıcak bir sesle ve evden ayrıldı. Bahçesinde tekrar arkasını dönüp eve bir göz attı. Rose'u böyle zor günlerinde yanlız bırakmak istemiyordu. Ama iş için böyle olmak zorundaydı. Bir bavul hazırlamak üzere evine cisimlendi...