Penelope White Sokak No:24

...

"Lanet olsun!"diye sertçe bir yumruk patlattı kapıya Elros, Marissa'nın odasında olmadığını gördüğünde...Ama kaybedecek vakti yoktu, hızla düşünmeye çalıştı genç kadının nereye gitmiş olabileceğini ve aklına ilk gelen yere cisimlendi.Telaştan paltosunu bile almamıştı, nedense Marissa'ya karşı suçluluk hissediyordu.Kendini affettirmek zorundaymış gibi bir duygu vardı içinde, sanki neyiydi ki o?"
Ama bu sorunun cevabı o kadar da kolay verilemezdi Elros Amandil için...
Hızlı adımlarla kapıya gidip yavaşça tıklattı:
"Marissa!Benim, Elros...."

Elros,Marissa'nın tepkisini bekliyordu sanki, bu yüzden duymamazlıktan geldi:
"Aç şu kapıyı, hadi ama Marissa..."
Bu kadar kızmasını anlayabiliyordu, ama bir fırsat bulsa, tek bir fırsat, onu ikna edeceğine emindi.Gözlerini kısıp kapıdan içeri bakınca Marissa'nın içeri gittiğini seçebildi...
"Böyle yapma Marissa, aç şu lanet kapıyı!"

Ama hızlı davranan genç adam, bir ayağını aralığa sıkıştırıp kapıyı tuttu.O anda da Marissa'nın gözlerine baktı, genç kadının yanaklarında ufak izler pırıldadı, ağlamıştı:
"Gel, Marissa...İçeri geçelim, bu kadar basit bir şey için üzülme lütfen..."
Genç kadını -biraz da sürükleyerek- içeriye geçtiler.Elros, bir yandan suya sabuna dokunmayacak bir konuşma tasarlıyor, bir yandan da hala hırsla bakan genç kadını izliyordu.Nedense gülümsemek geldi içinden, ve genç adam ifadesine bu tebessümle başladı:
"Marissa, 'sürtük' dediğin kadın benim okul arkadaşımdı, ve uzun zamandır görüşmüyorduk, sadece dostça bir sarılmaydı bu, inan..."
Belki de hayatının en saçma konuşmasını yapıyordu, bu düşündüğü gibi olmamıştı aslında...

"Umrumda değil Elros!İnan umrumda değil.Özgür birisin ve istediğini yapabilirsin!"
Elros gülümsedi, bunu uzun zamandır kimseye söylememişti, ve kimseye söyleyeceğini de sanmıyordu, bugüne kadar:
"Benim umrumda, Marissa...Eğer yaptıklarım seni üzüyorsa, ben özgür olamam...Daha fazla üzülmeni istemiyorum, anla"Gözlerini kaldırıp Marissa'ya baktı, hala elleri belindeydi, hala sinirli olmalıydı:
"Ve artık lütfen kendine bak!Başkaları değil, kendin için yaşa bir gününü, sadece bir gün, yaşadığının farkına var, bana dediklerini ben unutmadım Marissa..."
"Lütfen sen de unutma..."

"O kız, sevgilim değil!"Tekrar söylemek zorunda hissetti kendini Elros, zira Marissa kendini kaybetmiş gibi konuşuyordu.
"Kıskançlık..."diye düşündü genç adam, ama tıpkı kendini karanlığa mahkum edişi gibiydi gerçekten:"Aynı benim gibi, şu an kapatmış durumda..."
Tekrar konuştuğundaysa sesi gayet samimiydi:
".Üzülmek için gerekli bir sıfatım yok da ne demek!Bak Marissa, sen bu kadar acıyı haketmiyorsun, kendini böyle değersiz görme lütfen..."
Bir gün birine böyle bir konuşma yapacağı aklının ucundan geçmemişti, zaten kendisi aynı durumdaydı!

"Sanırım sırası geldi..."diye düşündü Elros.Gözlerini Marissa'nınkilere odakladı ve ağır ağır konuştu:
"Sana acıdığım için söylemedim tüm bunları..."Genç kadının elinden tutup tamamladı:
"Seni Sevdiğim için...."
Yeni bir dünya...

"Bak, bunu çok düşündüm Marissa..."Elros artık kendinden emindi:"Ve senden hiçbir şey saklamadım..."Gözleri hala serbest bırakmamıştı Marissa'nın gözlerini, ve elleri hissettiklerini genç kadına aktarıyordu sanki:
"Seni seviyorum Rose..."
İlk defa ona Rose diyordu...
Yeni bir dünya...
Belki de mümkündü...

"İmkansız diye bir şey yok Marissa, bizim için yok..."Elros anlamıyordu, Marissa 'nın aldığığından daha tehlikeli şeyleri göze almıştı rahatça, fakat hala imkansız olarak görülüyordu!
"Benim hiçbir şey umurumda değil bebeğim!Sadece sen!Lütfen sen de böyle düşün, hayatında bir defa kendini düşün...Beni düşün..."
Gerçekten anlamıyordu, halbuki kendisi ölümü dahi göze almıştı...

Elros bir elini Marissa'nın dudakları üzerine koydu:
"Şşşşş...Eğer bunları düşünürsen hiçbir şeye varamazsın, kendini kaybetmek dışında...Ve ben kararımı verdikten sonra bitmiştir zaten..."Derin bir nefes aldı,
"Ben Lord'a değil,doğrudan Karanlığa hizmet ederim Rose..."Gözleri yine yeşil yeşil pırıldıyordu, silkinip konuyu değiştirdi genç adam:
"Bunları boşver artık canım, lütfen şu anı hiç bozma..."

Elros başını salladı, Marissa'nın Jason'dan haberi yoktu anlaşılan...Ve gerçekten üzülüyordu, suçluluk hissediyordu belki de, ama kime?Keira'ya mı!Şu an Jason'la olduğuna emindi. Kendisinden başka kimse onu bu kadar düşünmüyordu, ama genç Marissa yine de onlar için üzülüyor, aşkını tehliKeye atıyordu!Artık gerçekleri görmeliydi...
"Bak, Rose..."Sesi olabildiğince netti:"Emin ol, o insanlar seni, senin onları düşündüğünün yarısı kadar umursamıyor...Sen ve ben, bu kadar zaman başkaları için uğraştık, şimdi mutlu olmak bizim de hakkımız değil mi sence de..."
Gerçekten, Elros Amandil bunları hissederek söyliüyordu, ilk defa mutlu olmak istiyordu...Bir kerecik....

Elros başını öne eğdi, saçları yüzünü örtüyordu şimdi, ne düşündüğü anlaşılmıyordu...Bir süre böyle kaldı...
Ardından bir "Peki..."çıktı ağzından zorla...
"Peki, senin istediğin gibi olsun Rose.Ne yazık ki sevdiklerin sürekli seni üzüyor, üzecek de...Benim bildiklerimi bilmeni isterdim, o zaman beni anlardın belki..."
Ve hiçbir şey demeden kalkıp gitti...
Bir tarafını orada bırakmıştı ama...