Sihirli Yasal Yaptırım Dairesi Başkanı'nın Odası

Aaron sabah altıdan öğlene kadar Barty Crook'u gördüğünü iddia eden muggleın evinde bekçilik yaptıktan sonra bakanlığa girdi. Tabii ki Karanlık Lord bir muggle bahçeside çalıların arasından fırlamayacaktı. Ama insanların bakanlığa güvenmelerini sağlamak için böyle işler de yapmak gerekiyordu. Yolda gördüğü insanlara selam vererek Sihirli Yasal Yaptırım Dairesi Başkanı'nın Odası yazan kapının önünde durdu. Önce bir düşündü. Elini kapı tokmağına doğru götürdü. Ama ne söyleyeceğini düşünmek için biraz bekledi. Rose dün tedirgindi ve seherbazlıktan ayrıldığıyla ilgili kaçamak cevaplar vermişti. Nora'nın yanında bunları konuşmak istemeyeceğini bildiği için Aaron fazla üstelememişti. Ama konuşması gerekiyordu. Yüzüne gülümseyen ama ciddi bir şey konuşmaya geldiğini de belli eden bir tavır takınmaya çalıştı. Ama işe yaramadı. Daha çok yüz felci geçirmiş gibi görününce sadece gülümsedi. Kapıyı tıklattıktan sonra tokmağı döndürdü. Rose içerde bir elinde kalem bir elinde kahve çalışıyordu.

"Görüşmeyeli uzun zaman oldu değil mi?" diyerek içeri daldı Aaron.

Aaron sessizce oturdu.

"İşlerin var gibi görünüyor umarım rahatsız etmiyorum" dedi Rose için bunun sorun olacağını sanmıyordu zaten çok sıkılmış görünüyordu. "Seninle konuşmak için kısa bi süreliğine izin aldım" Yüzündeki gülümsemeyi atmış ve daha ciddi bir ifade takınmıştı

"N'oluyor Rose..."

"Hiç birşey olmuyor Aaron" dedi Rose. Aaron bir süre söylemeyeceğini tahmin etmişti zaten. Ama ısrar edecekti. Bir şeyler öğrenmeden ayrılmaya hiç niyeti yoktu.

"Seni buna inanmayacak kadar iyi tanıyorum. Sadece iki soruya cevap istiyorum" dedi ve gözlerinin içine baktı. "İkisi de dün geçiştirilmiş sorular" Rose onun neden bahsettiğini anlıyor gibiydi. "Keira'ya ne oldu ve nasıl oldu bu?" İlk olarak daha kolay cevaplayacağını tahmin ettiği sorudan başlamıştı Aaron. Ama ikincisinin cevabını alacağından bile emin değildi. Kızın gözlerinin içine meraklı ve inatçı bir ifadeyle baktı.

"Ufak bir kaza.Yanlış anlaşılmadan kaynaklanıyor niye bu kadar büyüttüğünü anlamıyorum?" dedi Rose. Aaron bunun ufak bir kazadan ibaret olmadığının farkındaydı. Dışarı çıkarken Keira'nı üzerinde kan lekesini görmüştü. O sırda ses çıkarmadı. Bir işe yaramazdı, bunu biliyordu. Şimdi Rose'un bu sözüne bakışlarıyla cevap verdi. 'Anlat' dercesine tek kaşını kaldırdı. Sonra koltuğunda huzursuzca dikeldi.

"Bak Rose, bana güvenebileceğini biliyorsun" dedi ve duraksadı

"Her konuda..."

"Tamam.Geçenlerde iki üç gün önce ölüm yiyenlerle çatışmaya girdik.Bakanı aramaya gitmiştik.Orada ölüm yiyenlerle karşılaştık.Düello da darbe aldı Keira.O yüzden böyle " dedi Rose bir çırpıda. Aaron şaşırmış ve rahatlamıştı. Ama tahmin etmeliydi bunu. Rose da Keira'da karanlık lorddan nefret ediyordu. Tıpkı Aaron gibi... Biraz da alınmıştı Aaron. Bundan çok daha önce haberi olmalıydı. Yine de gülümsedi

Asasını cebinden çıkardı ve ne olur ne olmaz diye kapıya doğrulttu ve "Muffliato" diye fısıldadı. Kimsenin onları duymasını istemiyordu. "Siz de Yoldaşlık'tansınız ha?" dedi, sağa sola bakıyordu. "Sanırım bir özür borçluyum ben de. Sizin gerçekleri anlatmanızı istedim. Ama önce ben söylemeliymişim. Biraz geç kalmış olsam da artık ben de sizden biriyim" dedi. Bunları söylerken yüzünde hafif bir gülümseme vardı. Rose'un da onun gibi rahatladığını görünce sevindi.

"Aslında karargaha sadece bir kere gittim. O sırada da Alwen Crook yerini gösteriyordu. Bilirsin şu sır tutucu olayı. Aslında bu akşam gitsem iyi olur diyordum. Belki birine ihtiyaçları vardır. İşim de yok akşama" dedi gülümseyerek ve tekrar bir düşündü. "Eee... En azından şimdilik işim yok. Seherbazlık nasıl bilirsin. İstersen birlikte gidebiliriz" dedi. Kısa bir süreliğine de olsa gerçekleri öğrenmenin rahatlığı diğer soruyu unutturmuş gibiydi.

"Ee daha ne yapıyorsun?Nasıl gidiyor işler,hayatın?" dedi Rose, gülümsüyordu.

"Eh bildiğin gibi işte... Yoğun!" dedi ve aklına bir anda yeni evi geldi ve sonra annesi. Ama asıl söylemesi gereken başka bir şeydi. Tabi Rose bilmiyordu olanı. "Ah! Sanırım haberin yok" dedi. Bunu unuttuğu için kendisine kızarak. "Şey, geçenlerde babam evinde ölü bulundu. Çatının üzerinde karanlık işaret vardı" dedi. "Olanları biliyorsun. Babam eski bir ölüm yiyendi. Köşe bucak kaçıyordu annemle birlikte. İşte sonunda onu buldular" Bundan normal bir şey gibi bahsetmemeliydi belki de ama babasını sevmezdi. Onun ölümü Aaron'ı kısa bir süre tedirginlendirmişti. Ama şimdi önce olduğundan daha bile rahattı. Annesi güvendeydi...

"Aslında bu annem için iyi oldu bile diyebilirim. Artık her hafta taşınması gerekmeyecek. Sadece biraz üzgün. Yanlız kalmak onun için kolay değil. O yüzden bir süre onunla birlikte kaldım ve dün de yeni evime taşındım. Londra'nın merkezine uzak bir yerde Primrose Tepesi'nde... Bir gün seni de beklerim umarım ziyarete gelirsin" dedi gülümseyerek. Sonra iki saattir onun konuştuğunu ve Rose'a bir şey sormadığını fark etti ve

"Benden bu kadar! Peki senin işler nasıl? Alıştın mı başkanlığa?" dedi. Aslında henüz pek alışmış gibi durmuyordu. Dosya yığınlarıyla uğraşmak ona göre değildi.

"Ahh dosyalar bana göre değil gerçekten.Hiçbir şey anlamıyorum.Seherbazlar yaptıkları herşeyi rapor ediyorlar buna ne gerek var anlamış değilim hala...İnan iyi bir büyücüyle düelloya girmeyi, bu dosyalarla boğuşmaya yeğlerim" diyerek arkasına yaslandı Marissa.

Seherbazlık...

Tabi ya! Aaron bir anda niye geldiğini unutup sohbete dalmıştı. Ama şimdi hatırladı.

"Sanırım ikinci soruyu sorma vakti geldi" dedi. Ciddi ifadeyi tekrar takınmıştı.

"Seherbazlıktan ayrılmanın asıl nedeni ne? Sen bu işi çok seviyordun. Öyle kolay kolay bırakmayacağını biliyorum" Rose tekrar üzülmüştü ve yine ciddiydi. Ama Aaron, onunla bunu paylaşırsa üzüntüsünün azalacağını düşünüyordu. Ayrıca dostlarını çok önermserdi o. Onları umursamıyormuş gibi görünmek de istemiyordu.

Aaron Marissa'nın söylediklerine şaşırdı. Herşeyi açıklamamıştı belki de ama dürüsttü ve bu yeterliydi. Ona doğru biraz yaklaştı. Elini sıkıca kavradı ve "Marissa Rose Nympdora Black" dedi. İnsanların içini rahatlatmak istediğinde onlara tam adlarıyla hitap etmek hoşuna giderdi. "Sen benim gördüğüm en güçlü cadılardan birisin ve kesinlikle aciz değilsin. Eğer ben senin yerinde olsaydım çoktan hayattan pes etmiş ve çökmüş bir büyücü olarak evimde otururdum. Ama sen o küçük yaşından beri hiç pes etmeyi düşünmedin ve şu an karşımda yetenekli bir başkan olarak duruyorsun. Senin tırnağın olmayı bile isteyecek o kadar insan var ki... Hayır karşımda gördüğüm aciz değil güçsüz kesinlikle değil. Rose sen en doğru seçimi yapabilecek birisin ve her zaman senin seçimlerine güvendim, güveneceğim" tüm konuşması sırasında gözlerinin içine bakmıştı. Bir dostuyla böyle konuşmak ona güven veriyordu.

"Eminim öyledir Aaron.Ama eğre bu sefer de yanlış bir karar verdiysem ve eğer bu seferde canımı yakarlarsa bunu kaldıracak gücüm yok artık.Herşey o kadar üstüme geldi ki.Dayanacak gücüm kalmadı.İnan kalmadı.Evet haklısın 9 sene boyunca kendim ayakta durabildim.Ama hep size yaslandım.Yanımdaydınız.Hep dostumdunuz.Güvende hissederdim kendimi Hogwarts'dayken.Ama artık öyle değil.Büyük bir harabenin içindeyim.Her yer karanlık ,herkes tehlikede...Herkes birilerinin canını acıtma çabası içinde.Ve ben artık dayanamıyorum.Son kez mücadele ediyorum hayatla.Son kez...Bir kez daha aynı şeyi yapacak gücüm yok artık" dedi Rose. Aaron bugün onu biraz da olsa rahatlatacağına emindi. Bunların hepsini içinde tutmak gerçekten zor olmalıydı.

"Biz hala senin yanındayız Rose. O karanlık harabede seni bekliyoruz. Eğer ışığın sönerse bizimkileri yakalım ve sana yol gösterelim diye. Keira'nın da benim de seni ne kadar sevdiğimizi biliyorsun. Senin için her şeyi yapmaya hazırız. Ama senden sadece bir şey isteyeceğim. Bir daha bunları içinde tutma. Bizim gelmemizi beklemeden kendin gel. Herkes yardıma ihtiyaç duyar. Sen bile birinden yardım istemezsen yorulabilirsin. Bizi istediğin zaman bulabilrisin. Bunu biliyorsun" dedi. Şimdi sıcak bir gülümsemeyle bakıyordu Aaron. Sıcak ve samimi...

"Biliyorum Aaron.Her zaman yanımdasın.Ama ben kimseye ışık tutamıyorum,kimseye kol kanat geremiyorum.Ve en önemlisi size yardım edemiyorum.Aslında ben ne senin,ne Keira'nın dostluğunu hak etmiyorum" dedi Rose. Artık Aaron'a bakmıyordu.

"Evet haklısın" dedi Aaron düşünceli bir ifadeyle. Rose şaşırmış görünüyordu. Anlaşılan bunu beklemiyordu. "Sen daha fazlasını hakediyorsun Rose..." diyerek gülümsedi. Rose'dan şimdiye kadar yardım istememişti ama eğer isterse ona yardım edeceğini biliyordu. Zaten buna gerek bile yoktu. Rose bu haliyle de harika bir dosttu.

Rose'un tekrar gülmesine sevindi.

"Ee sen n'apıyorsun bakalım?Yenge diyebileceğimiz biri var mı?" dedi Rose. Aaron küçük bir kahkaha atıp

"Tüm gün beni kaldırabilecek biri anasının karnından doğmadı daha" dedi. "Ee senin nasıl gidiyor o işler" dedi ve göz kırptı. Rose'la çok yakındı şimdi ama eğer biriyle evlenirse böyle olabilirler mi bilemiyordu. Yine de bu eğer Rose'u rahatlatacaksa olmasını isterdi tabi.