Londra Kırsalı- Amandil Köşkü 13 Numara:

Kara bulutların tamamiyle kapladığı gökyüzü, artık dolunayın bile belli olmadığı bir denize dönmüştü;yalnızca arada bir çatırdayan şimşeklerin güçlü, mavi ışıkları bir parlayıp bir sönerek manzaranın monotonluğunu bozuyordu.Ve uzanıp giden uçsuz bucaksız çayırların ortasında sadece bir tek bina bütün bu ürkütücü manzarayı tamamlıyordu:Amandil Köşkü...Mimari stili oldukça alışılmamış sayılmazdı:Gothique kuleler, Siyah kesme taş döşeli uzun ve yüksek salonlar, ve en önemlisi yapıya ve de etrafa hakim olan o yalnızlık duygusu...Bu karanlık gecede fırtınaya aldırmadan balkonuna çıkıp, gözlerini kısmış ufku gözleyen Elros ise, büsbütün başka düşünceler içindeydi.Son zamanlarda gelişen olaylar genç adamı fazlasıyla etkilemişti, hala takip ettiği bazı kişilerin tahmin edilemez kararları onu da yeni planlar yapmaya sevk etmişti.Bu arada şiddetlenen rüzgar Elros un saçlarını ve pelerinini delice savurunca o da düşüncelerinden sıyrıldı ve dalgın dalgın içeri girdi.Burası Elrosun odasıydı: Duvarlarda çeşitli resimlerin olduğu, siyah deri koltuk ve heryere hakim olan o kasvetli zevk burada da açıkça belli oluyor.Elros saçlarını geriye atıp uzunca bir mermer kapının önüne geldi, ardından duvarda asılı olan kurt başlı bir gümüş hançeri eline aldı.Burası gizli bir kapı olmalıydı, her büyücünün evinde bu tarz gizli odalar bulunurdu zaten...Fakat genç Amandil'in gizli kapısı çok daha farklı şeyleri ardında saklıyordu...

Uzun mermer kapının önüne gelen Elros durdu.Elinde tuttuğu hançeri parmakları arasında ustalıkla çevirirken kapıyı açmak için hazırlandığını sanabilirlerdi, fakat bu kapı normal büyülerle açılamazdı...Bu sırada genç adam hançerin ucunu koluna batırıp boydan boya kesiverdi!Koyu kırmızı kan aceleyle akarken o da kolunu kapının önündeki sunağa tuttu: KIRMIZI kan damlaları BEYAZ mermere gürültüyle çarptı ve dağıldı, aynı anda da kapı sessizce açılmaya başladı...

Kapının ardındaki oda da siyahtı ve tepedeki tek giriş hariç penceresizdi...Fakat buranın bu kadar gizli olması odanın değil, içindekilerin önemiydi.Oda boydan boya bir satranç tahtası şeklindeydi, ve her taşın üzerinde birer isim kazılıydı:En büyük iki şahın isimleri gözüne çarptı,SİYAH ve BEYAZ, Alwen ve Barty...Diğerleri ise kısmen önemsizdi, bir tek şey hariç:Vezirler kimdi?Ve yakında hamleler başlayacaktı...



Sorularla boğuşmakla bir şey bulamayan Elros Odadan çıktığı gibi uykunun şefkatli kollarına düştü...

Frodo yaptığı islerin verdiği monotonluğundan sıkılmıs ve eski dostunu bir ziyaret etmeyi dusunmustu.Daireden ayrılıp kendine tenha bir yer buldu.Çunku herkesin içinde cisimlenmeyi sevmezdi.Aradığı sekilde karanlık,tenha bir köşe bulunca zaman gecirmeden Amandil Köşküne cisimlendi.Lakin cisimlendiği yerdeki karanlık burayada hakimdi.Saat henüz öğlenin 3'ü olmasına rağmen hava o kadar karanlıktı ki oranın yabancısı olan birisi geceyi bulduğunu düşünürdü.Frodo hafiften ürktü ve zaman kaybettiğini düsünerek kapıyı calmak için hamle etti.Lakin elinin bos oldugunu gorunce duraksadı ve asasını cıkarıp salladı.Aniden diğer elinde kocaman bir kılıc belirdi.Kılıcı kınından cıkarıp soyle bir suzdu:"Umarım beğenir!"diyerek tekrar kınına soktu.Ardından gulumseyerek ustune basına bir ceki duzen verdi ve kapıyı caldı..

Büyük, çift kanatlı ahşap kapıyı çalan Frodo'yu, Uşak karşıladı, bu sarkık kulaklı genç bir ev ciniydi:"Bay Amandil biraz sonra gelecekler, buyrun efendi Frodo sizi salona alalım!"Frodo, Elros' un geniş salonuna geçti.Burası bol ve büyük pencereli, ama koyu bi ahşap tutuculuğuyla dekore edilmişti, deri koltuklar cevizden mobilyaları tamamlıyor, köşede ise bir piyano sadec süslemeleriyle bile göz alıyordu...Az sonra genç Amandil üst kattan inmeye başladı:Üzerinde beyaz bir gömlek ve siyah, dar yeleği vardı, boyunbağı ise her zamanki gibi beyaz ipek üstüne bir zümrüt broştu.Eski dostunu gayet sıcak karşılayan Elros Frodo yu cam kenarındaki bir tekli kolyuğa buyur etti, kendisi de karşısına oturunca sohbete dalıverdiler:"Eee kardeşim, hoşgeldin, nasılsın?"

"Ah hiç sorma kardeşim.Bilirsin işte,Bakanlık,daire baskanlığı,imzalar,ihbarlar..Yani kısacası bos bos kosusturmalar."Frodo cevabını verir vermez pelerinin içinden hediye getirdiği gümüş kılıcı Elros'a uzattı:"Kardeşim!Koleksiyonun için alelade bir parça..." diyerek verdi.Elros hediyeyi memnuniyetle karsıladı.Kılıcı alıp usagını cagırdı ve usagın kulagına bir seyler fısıldayıp kılıcı minik usagına verdi.Cin egilerek Frodo'ya selam verdi ve hediyeyle birlikte odadan ayrıldı.Frodo cin gidince tekrar yerine oturdu:"Elros!Su parti için sana da davetiye geldi mi?Söylentilere göre son yılların en buyuk partisiymiş.Buyu dunyasının önde gelenlerinin katıldığı bir parti olacakmıs.Ne dusunuyosun?"Frodo sözünü bitirince elros gulumseyerek ayaga kalktı.Yavas adımlarla pencerelerden birinin onune dek ilerledi...

Pencereye kadar gelen genç Elros bir süre dışarıya baktı, ardından başını çevirmeden konuştu:"Dışarıyı görüyorsun değil mi kardeşim?Vakit gündüz, köşkün önünde uzanan çayırlar uçsuz bucaksız ve yemyeşil!"Sonra Frodo ya döndü:"Fakat insana en ufak bir iyimserlik veriyor mu?Hayır, aksine içini karartıyor..."Sonra kol düğmeleriyle oynayarak yerine oturup devam etti:"İşte bu şatafatlı parti de böyle görünüyor gözlerime, özellikle de konuk listesine baktığımda...."Gözlerini yere indirdi:"Bu kadar önemli kişinin davetli olduğu bir partide Ölüm yiyenler eminim boş durmayacaktır."Ardından gülümseyerek sürdürdü:"Davetli olduğum halde bu karamsar düşünceler yüzünden eğlenememekten korkuyorum, ama ben bir seherbazım, işim bu!Peki sen?Gideceğin özel birisi var mı yoksa?"

Frodo bu soruya cevap vermedi.Ama iyi bir kahkaha patlattı.Öyle içten gülüyordu ki neredeyse yere yuvarlanacaktı.Elros ise kendine sıkılmıs bir goruntu vererek Frodo'nun kahkahası dinene dek bekledi.Frodo sakinleşince koltuguna yaslandı."Ah eski dostum..."Kucuk bir kahkaha daha atarak devam etti:"Demek özel biri ha!Bu soruduguna senin bile inandıgını zannetmiyorum."Yavas yavas normale donerken yuzundeki ifade de ciddileşti.Elros'un parti hakkındaki söylediklerini hatırlayıp söze girdi:"Aa sunu soylemeliyim ki eski dostum ben parti hakkında bu kadar huzursuz degilim.Eger ben bir olum yiyen olsam dusundugun kadar acelei davranmazdım.Zira bu parti biraz once de söylediğim gibi buyu dunyasının onde gelen isimlerine ev sahipliği yapacak.Guvenlik onlemi oldukca ust seviyede tutlacak..."dedi.Elros kaslarını catmıs Frodo'yu dinlerken yesil gozleri bir ara tekrar alevlendi..

"Anlatamadım galiba kardeşim..."dedi görüntüsüyle tezad oluşturacak kadaryumuşak bir şekilde:"Orada güvenlik biziz zaten!"Ardından kendine gelmiş gibi samimi oldu tekrar:"herneyse, o gün geldiğinde haklı çıkmanı umarım.."Sözlerini bitiren Elros koltuğa yaslanarak Frodo ya baktı, bu bakışta bir dostun dosta karşı duyduğu derin saygı vardı...

Frodo,Elros sozunu bitirince bakıslarını kuskuyla Elros'a cevirdi. `Zaten güvenlik biziz` de ne demekti.Frodo fazla irdelemek istemedi ve konuyu alıp bambaska bir yere goturdu:"Her neyse eski dostum!" diyerek gulumsedi:"Bak sana ne diycem?Gecen gun kimle karsılastım biliyor musun?"Elros bir an dikkat kesilip sabırsızlıkla Frodo'ya dondu.Frodo tebessum ederek sozune devam etti."Eski,işe yaramaz bir arkadas;Jason Turner!"Elros'un gozleri faltası gibi acıldı:"Jason mı?" diyerek fırladı.Frodo hiç istifini bozmadan tamamladı sozlerini:"Evet Jason!Hem de eskisinden daha da kibirli bir Jason."Elros tatmin olmamıscasına beklemeye koyulurken Frodo devam etti:"Darius'u da ziyaret etmiş.Hem de patavatsız bir şekilde!Beni çok sinirlendirdi." tam kopurmeye baslamıstı ki saskın gozlerle onu izleyen Elros dikkatini cekti:"Ah bu arada partiye de davetliymiş!Orada da seni gormeyi umuyor." dedi.Elros iğrenmişcesine kafasını salladı ve aynı yuz ifadesiyle cevap verdi:"Memnuniyetle!".Elros'un gozleri her zamankinden daha da alev alev parlıyordu.Cevabı her saat bası `gon! gon!` sesiyle calan karsı duvardaki saatin cınlamasıyla son buldu.Frodo saatin sesiyle ayaklandı:"Bende öyle dusunmustum eski dostum!" diyerek tebessumle selam verdi:"Zamanım doldu.Gitsem iyi olacak."dedi.İki eski dost tokalastıktan sonra Elros usagını cagırdı ve Bay Frodo'yu gecirmesini emretti.Ev cini de efendisini dinleyerek Frodo'yu kapıya kadar gecirdi.Frodo için bu ziyaret cok iyi olmustu.Hem hasret gidermiş hem de can sıkıntısından kurtulmustu.Kapıya gelince cine de selam verdi ve hemen kapının onunde cisimlenerek ortadan kayboldu!

Kara bulutlar Londra semasını yine hakimiyetine almış, karanlıkla beraber ümitsizlik ve korkunun şehre çökmesine tanıklık ediyorlardı.Yalnızca hafif bir rüzgar gecenin sessizliğine ninni söylüyordu, ya da belki bir ağıt...Köşkünün kuzey tarafına bakan kulesinde en üst kata çıkmış, saçlarının arasında oynaşan rüzgarla birlikte derin derin düşünen Elros da bu ayine katılmış gibiydi.Hayli zamandır düşünmek istemeiği fikirler bir taş hissizliğiyle tekrar karşısındaydı, onu rahat bırakmıyor, bir girdaptan diğerine sürüklüyorlardı.Genç adam ise bu yükün ağırlığıyla ezilen başını öne eğmiş, saçlarının sakladığı gözlerini ise tek bir noktaya dikmişti:Arkadaşı Frodo nun yeni malikanesine...Tam olarak seçilmiyordu tabii ama Elros orada bişeyler olacakmış gibi bekliyordu.....

Aniden yeşil bir ışık parlayıp söndü Woodallen Malikanesinde!Ve genç Elros Amandil:"Heyhat!İşte başladı.Üzgünüm kardeşim..."diye iç geçirdi.Yapabileceği bir şey yoktu.Pelerinini savurarak içeri girdi.
....O gün gökyüzünde dolunay vardı...

Ve o gece yakın dostunun evinde bir "Crucio" yankılanmıştı, uzaklara doğru....

Yine düşünceler....Yine kin....Ve yine anlamsızlık....Bir gece daha ve Elros Amandil yine yalnız başına, yitip gitmiş kendi karanlığında...

Çarsizlik içinde mırıldanıyor:"Ve gelecek olan geldi, olması gerekenler olacak yakında...Fakat ben,..."Gözlerinin ışığı kayboluyor:"....ben,.."
Devamını getiremeyeceği kadar karmaşık ve karanlık düşüncelerinin devamı gelmiyor bir türlü, çözülmüyorlar...

Düellodan sonra zaten bitkin olan Elros, Marissa'yla yaptığı konuşmanın ardından ruhsal olarak da yorgundu.Köşke zorlukla varan genç adam, kendini aceleyle yatağa atıp gözlerini kapadı.
Yaraları umrunda değildi.
Sadece konuşmak istiyordu, ama dinleyecek kimse yoktu hatırında...

Saatlerce sokaklarda boş boş gezinen genç adam, nihayet evine gelmişti, fakat ne düşünceleri sakinleşmesine izin veriyordu, ne de hissettikleri...Zar zor merdivenleri çıkıp balkona ilerledi, hala serin olan hava bu gece daha bir rüzgarlıydı...Saçları uçuşurken Elros da bir türlü aklından gitmeyen konuşmaları hatırladı tekrar,ve Marissa'yı...İçinde kırılan o şeyin bir tarifi yoktu, boş yere kurtulmaya da ççabalamadı genç adam, zira kaçamayacağını biliyordu...Lanetli bir karamsarlık ve acı duygusu bir sis gibi etrafına çökmüştü...Nefes alamıyordu sanki...Ve acı...Gerçekten acı çekiyordu...
"Kahretsin..."diye mırıldanıyordu ara sıra, Marissa'nın asla onu seçmeyeceğini biliyordu, asla dostlarına ihanet etmeyeceğini de..
Yerinden ağır ağır kalkıp içeri girdi, sanki bu dünyada değil gibiydi...Tereddütsüz piyanosuna yöneldi, siyah deri kaplı taburesine adeta yığıldı...
...
Sessizlik...
...
Belki bir saat, belki de bir gün...
Sadece düşündü Elros, acısını deştikçe daha çok kanadı, ama o pes etmeden acı çekmeye devam etti, ta ki...
Ta ki, artık hiçbir şey hissetmeyene kadar...
O zaman parmakları zarifçe tuşların üzerinde gezinmeye başladı..
Bir parça, epey tanıdık, ve de hüzünlü..
"Ayışığı Sonatı..."
Beethoven'dan çalmayı severdi Elros, ama bu parça gerçekten özeldi...
Her çalışında gözleri dolardı genç adamın,
Ve bu gece de öyle oldu..
Seherbaz Bürosu Başkanı...
Sadık Ölüm Yiyen...
Elros Amandil..
Piyanosunun başında çalıyordu, ve tuşları ıslanıyordu...
Gözyaşları...
Acının sadık hizmetçileri...

Üzüntü ve acı getirmekten başka işe yaramayan bir gece daha...

Gün ağardığında Elros, piyanosunun başında yığılmış haldeydi...Işıktan rahatsız olan gözlerini kısarak etrafa baktı, kalkacak halde değildi...Fakat zorlukla doğrulup yatağına uzandı, ardından Bakanlık'a gitmesi gerektiği halde umursamazlıkla gözlerini kapadı:
O umutsuzluk dolu kasvetli hava hala dağılmamıştı genç adamın zihninden...

Karanlık gökteki gümüş yuvarlak;
Gel anlat bana neler gördüğünü...
Öyle acıyarak bakma bana dostum,
Ben de biliyorum, öldüğümü...
Fakat sen benim rehberimsin arık,
Anlat kainatın ilahi tezadını,
Anlat ki görebileyim ölümün kanadını...
Kaç ölüme tanıksın, kaç yaşamda adın var?
Kaç kere denedin, doya doya ağlamayı?
Biliyorum, sen de dayanamıyorsun bu gidişe;
Ve ben senden daha hassasım, emin ol kardeşim,
Sn olduğunu bilmeden baktım:
"Kara gökteki gümüş güneşe..."
Ve ben senden daha yorgunum, emin ol kardeşim,
Aşina değildim ithama, imtihana...
İçim sıkılınca ruhum daralınca baktım:
"Kara gökteki gümüş mehtaba..."
Yazık ki kendi karanlığımda yittim...
Yazık ki daha başlamadan bittim.
Ve ben senden farklıyım, emin ol kardeşim, çünkü:
Henüz öldüğümü bile anlamadan,
Bu diyardan gittim...


....


Elros Amandil, okuduğu kağıttan başını kaldırdı.
"Gerçekten bunları ben mi yazmışım..."diye düşündü, aslında yazdıktan sonra okuduğunda genelde böyle düşünürdü, fakat bu biraz daha farklı geldi ona...Kupasından büyük bir yudum kahve içtikten sonra, asassıyla müziği susturdu.Bütün bir gece uyuyamamıştı, ve aldığı haberler onu fazlasıyla ilgilendirdiği halde yerinden bile kalkmamıştı.Marissa biriyle düello etmişti dün gece, ve Elros bütün gece uyanıktı...Fazla sürmemişti, avada kedavrayı hissetmişti...
Ölümü hissetmişti, pek güzel bir özellik olmadığı halde bir ölüm olduğunda genç adam bunu hissederdi...
"Marissa..."diye iç geçirdi...
Ardından başını tekrar yazdıklarına gömdü...

O sihirli ana doğru yaklaşırken-her şeyin açığa çıkacağı nihayete ereceği başlangıç ya da son anına- genç adam artık çözülemeyecek düğümlerin birbiri ardına atılmasını izlemekten bıkmış olduğı halde ayağa kalktı.
Artık gözleri açılmıştı.Artık sürekli kendini harap ederken harcadığı vakti idrak ediyordu.
Fakat artık vakit çok geçti..!!
Heteborn'da olan şeylerden habersiz olan Elros nedense her ölümden önce hissettiği gibi daralıyordu.
Ama artık kurtulmalıydı...
Artık bitmeliydi...
Duvara doğru yürüdü genç adam en sevdiği gümüş süslü kılıcını çekti yavaşça...
Ardından paltosunu kapıp cisimlendi...
Artık bu hikaye bitmeliydi...
İyi ya da kötü...

Gölgelerin içinde iki parlak göz belirdi.. Düşünceli bakışlarla satranç odasını inceliyordu Fergus.. Hayatta güvendiği yegane insan olan Elros'un ismi dikkatini çekti.. Düşünmeye başladı. Bikaç sıra yanında Jason'un ismi yazılıydı. Hemen karşısındada Alwen Crook.. Barty'nin ismide ayrı bi köşedeydi.. Düşündü , düşündü... Uzun süren sessizlik anlam veremediği bi gürültüyle son buldu.. Üzerinde Elros'un ismi yazılı olan biblo kendi kendine tuz buz olmuştu.. Sadece yutkunmakla yetindi Fergus.. Olabilirmiydi?? '' Elros.. Kadim dostum.. '' diye fısıldadı.. Bişeyler ters gidiyordu.. Anlamıştı.. Endişeyle birlikte dostunu aramak çıktı odadan..