Yokuşun sonunda ki eski patika

Ve başarmıştı...Ağaçların arasına cisimlenmişti.Elros etrafına bakınıyordu.Marissa'nın yüzünde anlamsız bir gülümseme oluştu.Şimdi sırasıydı.Gücünü iyice toplamıştı.Keira ile anılarını düşünmek ona çok iyi gelmişti.Arkadan vurmak bir yoldaşlık üyesine yakışmazdı ama söz konusun yoldaşlık değil Marissa'nın intikamıydı.Elros'a bunları yapacağı aklına bile gelmizdi.Herşey birkaç saatte ne kadarda değişmişti...Yavaşça asasını Elros'a doğrulttu.Ve yavaş adımlarla ilerlemeye başladı.Asasını sıkıca tutuyordu.İçinden "güç senin içinde Marissa.Başaracaksın" diyordu sürekli.Bunları tekrarlarken Elros'la konuşmaya başladı.

-"Bundan 3 sene önceydi Elros.Yeni atandığımda bana iyi bir büyücü olduğumu ,sadece kendimi daha da geliştirmem gerektiğini söylemiştin.Bana birçok düello kuralını sen öğretmiştin.Kime olursa olsun arkadan saldırı yapmayacığımı da...Ve ben o günden sonra kimseye arkadan saldırı yapmadım.Kimseye ama sen Elros bunu sıradan bir ölüm yiyenden bile daha fazla hak ediyorsun!Ama yapmayacağım senin kadar adi olamam önüne dön!" dedi tam o sırada Elros arkasını döndü Marissa ani bir hareketle asayı Elros'un kalbine doğru yöneltip:

- "Incarcerous!" diye haykırdı.

Marissa nın birden kayboluşu Elros u anlık bir şaşkınlığa itmişti, bu haldeki bir cadıdan bu kadar akıllıca hamleler izlemek hoşuna gidiyordu genç adamın...Ve ağaçların arkasından gelen hışırtyla tüm benliğini oraya yöneltti, arkası dönük loduğu halde ne yaptığını hissedebiliyordu genç kadının, ta yanına kadar ulaşan intikam duygusunu da...Ve Marissa konuşmaya başladığında kendini hazırladı.
Adımlarını hissediyordu...Yaklaşıyordu...
"Tam zamanı!"diye döndüğünde genç kadınla burun burunaydı...
"Incarcerous!" çığlığı yükseldiği anda hiç beklenmedik birşey yaptı genç adam:
Bir yandan asadan fışkıran ipleri yakmak için :"İncendio Duo!" diye kükrerken öbür eliyle belinde asılı olan kılıcını gümüşi pırıltılarla çekip Marissa ya savurdu!

Zamanlaması ve hızı genç Amandil'i bu defa kurtarabilmişti, fakat asla düşündüklerini belli etmeyen Elros avantaj yakaladığında da hiçbir hareket yapmadı:"Elimde hoş bir büyü var Marissa...Beğeneceğine eminim..."
İşte yine hissediyordu, gücü ve beraberinde gelen yalnızlığı...
Bedeninden sıyrıldığını, saf güce dönüştüğünü hissediyordu...
Önce var olan gücünü katlamak için"Magicus Extremos..."diye hissetti...
Ardından kalbinden koparıp büyüterek getirdiği bir tek ölümcül kelimeyi salmak üzere dudaklarını araladı:
...Romeus....

Elros kendini kurtarmıştı iplerden.Elros gerçekten müthiş bir büyücüydü bunu bir kez daha anlamıştı.Ama bu kadar kötü olmak zorundamıydı?..Yine en baştaki haline dönüyordu.İçinde ki nefretin daha fazla büyümesine izin vermemeliydi.Çünkü nefreti mantıklı davranmasını engelliyordu.İçindeki o şeytanı durdurmalıydı.Bu kin daha fazla büyürse Marissa kendi benliğini iyice kaybedecekti...Elros'a baktı.Gayet rahat görünüyordu.Bu kadar rahat durmasına bir türlü anlam veremiyordu.Ya Elros da bir anormallik vardı ya da Marissa da...

Marissa gözlerini Elros'a dikerek yürümeye başladı.Anlaşılan Elros her zamanki taktiklerini uyguluyordu.Önce hissediyordu.Bunu Marissa'ya da önermişti.Ama Marissa hiçbir zaman bunu yapmamıştı.Sebebini oda bilmiyordu.Anlaşılan beceremiyordu...

-"Elimde hoş bir büyü var Marissa...Beğeneceğine eminim..." dedi Elros.

-"Öyle mi uygula o zaman Elros!Her zaman yapıyorsunuz bunu büyüleri hele ki lanetleri insanlar üzerinden zevk alıyorsunuz değil mi?Ama ben farklıyım Elros.Ben de herkesde olmayan birşey var.Nefret birçok şeyi mahfeder!Ama beni daha da güçlendirdi ne dersin?İyi bir büyücü müyüm?Senin verdiğin taktiklere uyuyor muyum?" dedi gayet sakindi.Elros Marissa'nın konuşmasından yararlanabilirdi.Marissa sıkıca asasını tutuyordu.Her an yapılabilecek olasıya büyeye karşı koymalıydı.

-"Romeu..." büyü hızla Marissa'ya yaklaşıyordu.Marissa asasını Elros' yöneltti.

-"Protego!"

Romeus un başarısız olduğunu gören Elros, toparlanmak için vakit kaybetmedi; yapması gereken büyüler sanki çok önceden zihninde sıralanmıştı...Hala bir elinde tuttuğu kılıcıyla gümüş mehtap ışık oyunları yaparken genç adam bir masal kahramanıydı sanki...Ve etraftaki bir kayaya sıçrayıp görüş alanını açtığında Marissa'dan yükselen nefret dalgasını hissedebiliyordu.
"Sana bir fırtına ikram ediyorum Marissa..."diye konuştu:
"Ventus!"

Kıl payıyla kaçırdın Marissa.

Amandil'in yolladığı büyü kendisine yaklaşırken Marissa önünü kapatmaya çalışsa da ventus büyüsünün gücüyle biraz savruldu.


Hamle sırasını yeniden Amandil ' e veriyorum...

Hala sonuçlanmayan düello Elros u sıkmaya başlamıştı, eğer öldürmek isteseydi çoktan bir Avada Kedavra kullanmış olurdu ama ilk defa bu lanet olmadan bir düello yapıyordu..
"Daha ben sözümü tamamlamadan büyüyü anlayıp ona göre davranıyor..."Genç adam düello esnasında adeti olduğu gibi rakibini tahlil ediyordu:"Hmm...."
zaten çok iyi olduğu sözsüz büyüleri kullanabilirdi bu durumda.
Gözlerini kapatıp"Petrificus Totalus..."diye hissetti...

Elros Amandil düellonun sonunun yaklaştığını hissediyordu, tıpkı sessizliğin yakında burayı da kaplayacağını hissettiği gibi...Marissa'nın gerçekten güçlü olduğunu kabullenmişti ama yine de soğukkanlı olması hoşuna gidiyordu...Ardarda yaptığı büyüler onda ne yorgunluğa, ne de sabırsızlığa neden olmuştu: Güçlü rakipler her zaman hoşuna gitmişti...
Elros düelloda büründüğü ruh halinden zerre değişmemişti, bedeninden sıyrılmıştı sanki..
.Bu konsantrasyon değildi,
bu tecrübe de değildi, başka bir şey...
Büyüyü hissetmek...
Onunla bütün olmak...
Her türlü insani duygudan sıyrılıp, kendini o mutlak güce bırakmak...
......
Gözlerini açtığında havadaydı, uçuyordu sanki...Tam önünde iki kişi-biri kadın, diğeri erkek-düello yapıyrdu.Fakat Elros dikkatle bakınca bunların kim olduklarını anladı:Marissa ve kendisi!
Saf büyü omuştu artık, saf güç...
Genç kadının nefreti etrafında büyük bir halka oluşturmuştu, bu boyutta bunu hissedebiliyordu.
Ve o anda Marissa nın sesini duydu:"Creatus.."Dudakları oynamıyordu ama Elros sesi duyduğuna emindi.
O anda gücün içindeydi zira...Ve tüm benliğiyle, belki bir daha hiçbir büyücünün ulaşamayacağı bir dinginlikle Marissa ya süzüldü...
"Sistemaperyum, Marissa...Nefesimi ensende hisset:Ben ölüm'üm..."

Elros da kalkabilecek halde olmadığını anlamıştı, denemedi bile...Ve ilk defa kendini zorlamadan gülümsedi Marissa'ya:
"Ah, güzel olduğu inkar edilemez..."Ve gözlerini mehtaba dikip sordu:
"Şimdi ne yapacaksın?Artık sırrımı biliyorsun..."
Ve onu öldürmeyi hiç düşünmediği halde genç kadına baktı...
Ne nefret,
Ne intikam,
Hepsi gitmişti artık...

"Bu benim verebileceğim bir karar değil, Marissa..."dedi Elros samimiyetle,Marissa'yla hiçbir zaman bu gece olduğu kadar yakın olamayacaklarını biliyordu..."Ben bu zamana kadar asla pişman olacağım bir şey yapmadım, bu gece yüzümü görmene izin vermem de dahil..."Ayağa kalkıp kılıcını aramaya başladı, patlamada savrulmuştu şüphesiz:"Ve eğer bunu söylersen Marissa, yalnız bir adamı daha fazla yalnızlığa mahkum etmekten başka bir şey yapmış olmazsın, emin ol...Eğer bu senin için bir onur meselesi olursa, acı çekmen yerine deşifre olmayı yeğlerim..."

Hayatı boyunca yalnızlığı sevmişti Elros, ve genelde yalnız kalmıştı, belki de bu yüzden...Londra'da başladığı yeni hayatın da diğer yerlerden pek farkı olmayacağını düşünmüştü, nitekim pek fark da yoktu..
Seçimler...
İnsanların kaderlerini etkileyen seçimler...
İyi, ya da kötü...
Her seçim yeni bir gündür, yeni bir başlangıçtır...
Ama Elros Amandil'in şimdiye kadarki tüm seçimleri karanlıktı, geceden farksız..
Yine de bazı farklılıkları vardı diğer ölüm yiyenlerden, bazı hayati farklar...
Aşk:Kimsenin kontrol altında tutamayacağı bir güç, uzak durmak en iyisi...
Bu onun düsturuydu., Ama...
Bir ama'nın bu düşüncelere girmesi bile hayret verici, Elros Amandil karşısındaki kadının gözleri dolarak söylediklerinde farklı bir hava hissediyordu...Farklı bir duygu...
Marissa'yla karşı karşıyaydı, onu kollarından nazikçe tutup gözlerine baktı, ta derinlere, ruhuna kadar...
...Ve gördü...
AŞKI gördü...
"Sen....Sen...."diye kekeledi, hayatında belki de ilk defa,
"Sen beni seviyorsun!"

Elros ise çoktan anladığı bir konuda karşısındakine daha fazla acı çektirmek istemiyordu, fakat keşfettiği gerçeğin şaşkınlığını üzerinden atabilmiş de değildi.Marissa'ya gülümseyerek kollarını bıraktı:
"Yalan söylemeyi hiç beceremiyorsun, Marissa..."Sözlerini dikkatle seçiyordu:
"Bu da senin seçimin tabii, eğer bunu kendine itiraf edecek gücü kendinde bulursan..."Gözlerini kapatıp devam etti, belki yorgundu, belki de sadece hayal etmek içinkapatmıştı:
"O zaman bul beni Marissa, işte o zaman konuşmak rahatlatacak seni, emin ol..."

-"Karşılığı olmayacak birşey için kendimi yıpratamam.Hele şu saatten sonra asla.Gerçekleri öğrendin mutlu musun?"
Karşılığı olmayacak birşey için kendimi yıpratamam.
Karşılığı olmayacak birşey...
Marissa haklı olabilirdi, karşılığı olmayacaktı belki de...
Asla sevemeyecekti o...
Elros Amandil, başarılı seherbaz, ama aşk hayatı tam bir fiyasko...
O bir lanetliydi belki de, asla sevemeyecekti, o ruhunu karanlığa satmıştı.
Ve o kadar uzun zamandır birlikteydiler ki, artık karanlıktan başka yer yoktu...
Uzun zamandır sevmiyordu bu yüzden, aşık olmuyordu, olamıyordu...
Kimseyi yormak istemiyordu, kimsenin kendisi için üzülmesini istemiyordu.
Buna hakkı yoktu, bu güne kadarki tüm ilişkilernde ya üzmüş, ya da üzülmüştü zira..
Karşısındaysa Marissa vardı.
Üzmek istemediği biri daha...
Kendi gibi bir Karanlığı haketmeyen biri daha...
Bu yükü paylaşamazdı, kimseyle...
Bu onun lanetiydi...
" Bak,daha fazla üzülmeni istemiyorum Marissa...Ve sen acı çektikçe ben de kahroluyorum, geçmişine bu kadar kin doluyken böyle olmasını istemezdim..."
Gözlerini göstermekten korkuyordu Elros,