Yokuşun sonunda ki eski patika

-"Bakan ölü ya da diri, büyük ihtimalle burada. Onu aramalıyız. Hala yaşıyorsa-" bir an duraksadı, pek ümitlenmemek en iyisiydi "Hala yaşıyorsa, onu krtarmalıyız. Eğer cesedini bulursak, cesedi buradan götürmeliyiz. Her birimiz ayrı yönlere dağılacağız. Burası büyük bir yer ve pek çok mağara ve kuytu alan barındırır. Eğer içimizden biri bulursa, patronusuyla herbirimize haber göndersin."

dedi Alwen.Maria şimdi etrafa göz gezdiriyordu.Asasını sıkıca tuttu.Korkmuyordu.Hiçbir zaman korkmamıştı.Sadece tedirgindi.Haince planlar yapılabilirdi.Yapılacaktı da...5 yıl boyunca bakanlığın hizmetinde çalışmıştı.Gizli bir görevde orada bile bu kadar tedirgin olmamıştı.Tedirginliğin sebebini anlamıyordu.Yavaşca Keira'ya baktı.O da tedirgin gibi gözüküyordu.Ama onun da korkmadığından emindi.Çünkü cesur bir yoldaşlık üyesi asla korkmazdı.Korkmayacaktı.başaralacaklardı.Ölü yada dire bakanı bulacaklardı.Bulmalıydılar.Her ne kadar sihir bakanı Alwen'ı kaçak olarak arattırsa da onu ölü yada diri bulacaklardı.Herkesi süzdü.Hepsinin başı dimdikti.Küçükken ettiği o yemin geldi aklına.

-Tüm ömrümü aydınlığın kazanması için harcayacağım.Beni kapıya koyan o aileye ne kadar mükemmel bir büyücü olduğumu,cesur olduğumu göstereceğim.Ve en önemlisi hiçbir şeyden korkmadığımı bu uğurda ölümü bile göze aldığımı göstereceğim.Ölüm yiyenlerin sonunu getireceğim..."

tekrar anımsadı dediği bu sözü.Artık güveni iyice yerine gelmişti.Ölecekse de verdiği sözü tutarak ölecekti.Zaten tutmuştu.Artık korkmuyordu.Tedirgin de değildi.

O sırada Alwen konuşmaya başlamış ve yoldaşlık üyelerine komutlar veriyordu.

-"Maria, şu yokuştan aşağıya doğru yürü. Orası eski bir patikaya çıkar. Sonrasında patikayı takip ederek gidebildiğin kadar git."
dedi.Maria önce Alwen'a daha sonra Keira'ya baktı.Asasını tekrar iyice kavradı.

-"Tamam Alwen.Dikkatli olun." dedi ve son kez yoldaşlık üyelerine bakıp yokuş aşağı yürümeye başladı.Yokuş bittiğinde eski bir patika gördü Maria.Hızlı adımlarla ilerlemeye başladı.Patikanın sonu yok gibi görünüyordu.Her taraf karanlıktı.Hiçbir şey görünmüyordu.

Maria asasını patikaya ve çevreye tutuyor.Adeta tokasını düşürmüz kız çocuğu gibi titizlikle her yere bakıyordu.İlerlemeye devam etti.

O sırada tepenin yüksekçe bir yerinde henüz doğan gümüşi mehtap, siyahlara bürünmüş bir adamın üzerinde pırıldıyordu....Fakat genç adamın serin gece melteminde savrulan saçları dışında hiçbir yeri görünmüyordu.Bir de gözleri...Durmadan parıldayan yeşil gözleri...
Elros gülümseyerek bekliyor, ve Marissa yı izliyordu...

Siyah bir pelerine bürünmüş Elros ise sakindi, rakibi ona asa doğrultmuş olmasına rağmen elleri cebinde bekliyordu. Konuşmaya başladığında maskenin ardından gelen sesi ise gayet yumuşaktı, sanki bir dostunu ziyarete gelmişti:
"Bu kadar kibirli olmayın Bayan Black."diye başladı, bir yandan da yavaşça adımlıyordu patikayı..."Benim diğer kardeşlerimden farkıM yok, zira karanlık adalettir, herşeyi eşitler."Başını kaldırıp tepeyi gösterdi:"Bütün eğlenceyi kaçırıyoruz değil mi?"

Marissa bu sesi tanıyordu.Yada tanıdık geliyordu.O kadar tanıdıktı ki.Ama çıkartamıyordu.Karşısında ki gayet sakin ve rahattı.Nasıl bu kadar rahat olabilirdi ki?Birazdan burada büyük bir düello başlayacaktı belki ölecekti...Nasıl bu kadar sakindi?..Ölüm yiyenliğin bir getirisi olsa gerek diye düşündü Marissa.Şimdi gözleri rakibindeydi.

-"Bu kadar kibirli olmayın Bayan Black."
Rakibi asasını kaldırmamış elleri cebinde Marissa'ya yaklaşıyordu.Hİç korkmuyordu anlaşılan.

-"Ne bu?Yeni taktiklerinizden mi?Pekala madem asasız takılmayı seviyorsunuz öyle olsun" dedi ve asasını kot pantolonunun cebine koydu.

-"Benim diğer kardeşlerimden farkı yok, zira karanlık adalettir, herşeyi eşitler."
Marissa sinirden gülüyordu.
-"Karanlık adalettir öyle mi?Seni ahmak insanları öldürmek ne zamandan beri adalet oldu?Asıl herşeyi eşitleyen aydınlıktır ve sen de dahil herkes ,tüm büyücüler bunu öğrenceksiniz!" dedi.Bahsettikleri konu çok saçmaydı.Nasıl karanlık adaletten yana olabilirdi ki?Karşısındaki resmen saçmalıyordu.Resmen...

-"Bütün eğlenceyi kaçırıyoruz değil mi?"
Marissa hayır anlamında başına salladı.Yüzüne yine o alaycı gülümsemesi yerleşti.

-"Hayır kaçırmıyoruz.Asıl onlar burada ki eğlenceyi kaçıracaklar!" dedi sinsice.

Elros gülümsedi-Marissa göremese de-:"Kendimize fazla güveniyoruz öyle mi Bayan Black?"diye alay etti, bundan zevk alıyormuş gibi bir hali vardı:
"Bu kadar sinirli olmanızı anlayamıyorum ama, gayet basit bir konuyu atlıyorsunuz bu yüzden:Herşeyin eşit olduğu tek zaman gecedir, herşey karanlıktır ve üstünlük kalmaz o vakitte.."
Sonra bir elini cebinden çıkarıp havada salladı:"Ama anlamanızı beklemiyorum tabii, ve bu tartışmanın bir sonuca varmasını da...Ben sadece açıklamaya çalışıyordum, ve biraz eğlenmeye."
Hala yürüyüşe çıkmışçasına geziniyordu genç adam.Marissa ise Elros adım atarken savrulan pelerini arasında bir parıltı farketti, bu ölüm yiyen kılıç taşıyordu!

-"Bu kadar sinirli olmanızı anlayamıyorum ama, gayet basit bir konuyu atlıyorsunuz bu yüzden:Herşeyin eşit olduğu tek zaman gecedir, herşey karanlıktır ve üstünlük kalmaz o vakitte.."

Marissa artık gerçekten kahkahalar atıyordu.Başını anlamlıca kaldırıp:

-"Bununla nasıl olurda gece ve günüdüzü ilişkilendiriyorsunuz anlamıyorum?..Geceleri severim ama gece insana zarar vermez oysa ki karanlık öyle mi?İnsanları zevk için öldürüyorsunuz!Zevk için!.." dedi.Gerçi kime anlatıyordu ki.Bir ölüm yiyen buna şartlandıysa kim ne derse desin asla gerçeği kabullenmezdi.Ama Marissa artık çıkılmıştı.Biran önce başlamak istiyordu.Ya ölecek ya yenecekti.Ne olacaksa biran evvel olmalıydı.

-"Ama anlamanızı beklemiyorum tabii, ve bu tartışmanın bir sonuca varmasını da...Ben sadece açıklamaya çalışıyordum, ve biraz eğlenmeye."

-"Asıl ben sizin anlamınızı beklemiyorum öyle bir şartlanmışsınız ki bunu kafanıza sokmam imkansız ki hiçbir çaba harcamıycam.Bunu anlayacağınızı düşünmüyorum.Eğlenilecek biri değilim!Ve biz buraya eğlenmeye gelmedik.Gerçi ben düelloda çok eğleneceğim o ayrı mesele..."

Karşısında ki adeta yürüyüşe çıkmışcasına yürüyordu.Marissa o an birşey farketti.Karşısında ki bir kılıç taşıyordu.Kılıç...Ve parlayan yeşil gözler...Asasını hemen adama yöneltti.

-"Olduğun yerde kal!" yavaşça adama doğru ilerledi.Şimdi adamın önündeydi.Maskeyi hafifçe kaldırdı...

Kendine yaklaşan kadının serin kokusunu hissedebiliyordu genç adam, ve uzanan zarif bir elin maskesini kaldırdığını da...Ama hiçbir şey yapmadı, sadece bekledi...Sanki ondan zarar görmeyeceğine emindi.
Bekledi...
Bekledi...
Ve sonunda yeşil gözleri Marissa' nınkileri buldu.Karşısındaki kadının şaşkınlık dolu bakışlarını umursamadan fısıldadı:"Şimdi anlıyor musun Marissa?"
Hala karşı karşıya duruyorlardı, birbirlerinin nefeslerini hissederek...

Ama bundan önce asasını eline aldı.Diğer zarif eli şimdi adamın maskesiyle buluşmuştu.Maskeyi kaldırdı.Görmüştü.Elros'u görmüştü.Dostunu görmüştü.Hoşlandığı ama kendine bile itiraf etmekten korktuğu adamı görmüştü.Ve yıkılmıştı.Nasıl olabilirdi ki bu?Seherbazların başkanı nasıl olurda ölüm yiyen olabilirdi.Yok şakaydı bu.Yada Elros onu korumaya gelmişti.Evet evet en mantıklısı buydu zaten.Hayır olamazdı.O ölüm yiyen olamazdı.Evet evet o Marissa'yı korumaya gelmişti.Dostunu korumaya ölüm yiyenlere karşı beraber savaşaçaklardı...

-"Şimdi anlıyor musun Marissa?" dedi Elros.

-"Beni korumaya geldin değil mi?Dostunu yalnız bırakmamak için.O maskeyide tanınmamak için tadın.Beni ölüm yiyenlere karşı korumak için!Birşey söyle!Seni korumak için geldim de!Susma Elros!Susma!.." dedi.Asası elinden düşmüştü.İnanmıyordu.İnanmak istemiyordu.Ama kendini avutuyordu.Acımasızca kandırılmıştı!

Elros ise ilk defa gözlerini kaçırıyordu.Yüzünde ne biraz önceki gülümseme vardı, ne de sesi biraz önceki alaycı sesti:Acı, sadece acı hissediyordu, pişmanlık ise aklının ucunda değildi.Bu haldeyken bile seçiminden en ufak bir pişmanlık duymadı Elros, duyamazdı da,zira bu karar çok önceden verilip daha o doğmadan ruhuna bildirilmişti sanki, o derece bağlı hissediyordu kendini karanlığa...Onu korumak da istiyordu tabii ki..Karşısında hayalleri yıkılmış Marissa, ilk günden beri tuhaf bir çekimi olduğunu hissettiği Marissa, şu an gözleri dolu dolu olmuş bir biçimde ona bakıyordu ve bu genç adamı çok üzüyordu...
"insanlara acı çektirmeyi alşkanlık haline getiriyorum galiba..."diye düşündü kendi kendine hayıflanıp:"Halbuki sadece bana yakışıyor acı çekmek..."
Saçları serin rüzgarla uçuşurken iki adım geriledi, göz göze oldukları halde uzaklaştı Marissa'dan:
"Bu benim seçimim Marissa...Ama sana söz veriyorum koruyacağım seni...Korumak için buradayım..."
Genç kadının hıçkırıklar arasında asasını kaldırdığını farketmişti, o da sağ elini paltosunun cebinden çıkardı...
İki asa ve iki çift göz karşı karşı karşıyaydı, iki farklı ruh birbirine bu kadar yakınken dünyalar kadar uzaklardı şimdi...

Marissa'nın gözleri dolmuştu yavaş yavaş.Öyle bir acıydı ki bu kandırılmak!Ama haketmişti Marissa bunu bir söz vermişti kendine sözünü tutmamıştı.Aklı başka şeylerle karışmıştı.Şimdi cezanı çekiyordu.Çekecekti!Bunu bilerek istemişti!Ve kandırılmıştı!Marissa bunu hak etmişti.Ama yine de çaresizdi.Elleri titriyor sanki yer ayaklarının altından adeta kayıyordu.
Bekledi...
Elros'un gözlerine bakarak bekledi...
Ve görevi geldi aklına yapacaktı.Göz yaşlarının aktığını teni ıslanınca anladı.O kadar karmaşık duygular yaşıyordu ki.Nefret,sevgi,kandırılma,hayal kırıklığı hepsi bir arada.Elros...Öyle bir nefret hissediyordu ki.İliklerine kadar işlemişti.Yada o öyle zannediyordu.Göz yaşlarını elinin tersiyle sildi.Büyük bir hışımla asasını eline aldı ve Elros'un karşısına geçti.Sadece kini ve kandırılma duygusu vardı artık içinde.Bu düelloyu yoldaşlık için değil kendi gururu için yapacaktı!..

-"Bu benim seçimim Marissa...Ama sana söz veriyorum koruyacağım seni...Korumak için buradayım..." dedi Elros.

-"Evet bu senin seçimin.Ama sen bizi kandırdın.Sen seherbazları kandırdın.Sana verdiğimiz bilgileri onlara gambazladın değil mi?Sen bizi sattın anladın mı?Sattın!Sen...Sen hayatımda gördüğüm en aşağılık adamsın Elros!Ve beni asla koruma!Ne sana ne de senin korumana ihtiyacım var.Ben bir kez hata yaptım ama artık bitti.Şimdi sana duyduğum tek şey nefret!Göster kendini Elros!Göster!" diye bağırdı.Sesi yankılanıyordu.Gözleri adeta alev saçıyordu.Asasının ucu artık tam olarak Elros'u gösteriyordu.

Nefret...
İnsanlara garip bir güç veren, fakat karşılğında onlardan en önemli şeylerini, düşünme kabiliyetlerini elinden alan bir Şeytan sanki...Bazıları için yeterince adil bir anlaşma gibi görünebilir tabii, ama Elros Maximillian Amandil için düello sırasında konsantrasyonunu bozmak, ölümünü beklemek kadar aptalcaydı...Ve bu gece, burada bir diüello başlamadan başka bir düello sürüyordu:Bir iç hesaplaşma...
Elros, şu ana kadar yaptığı hiçbirşeyden pişman değildi, ama karşısında ağlayan Marissa nın gözyaşları, ona bir Crucio kadar acı veriyordu neredeyse...Ve binlerce düşüncenin ışık hızında dolandığı kafası, sadece bir tek fikre odaklıydı, tek bir fikir, bu zamana kadar verilmiş tek ödün, hiçbir zaman seçimine ihanet etmeyen bu Ölüm yiyen, ilk defa gözünü kırpmadan ışığa bakıyordu ve aklında tek bir kutsal düşünce parlıyordu:
Onu öldürmeyeceğim...Ne olursa olsun...
Nefret...
Yeterince adil bir anlaşmaydı belki de, bir tarafta intikam duygusu, bir taraftaysa...
Ölüm...Sadece ölüm...

Ve şimdi başlıyordu düello...Ölesiye savaşacaktı.Şuan tek düşündüğü şey intikamdı.Alacağı bir intikam vardı.Ve bu öyle büyüktü ki.İliklerine kadar işlemişti.Herşeyi çıkarmıştı gözden sadece bunu düşünüyordu.Ve kendine verdiği sözü karşısında ki onun için farklı bir yere sahip olsa da umrunda değildi.O sadece onun acı çekişini izlemek istiyordu.Marissa'nın acı çektiği gibi...Gözleri onunkini delecekcesine keskin bakıyordu.Asasının ucu Elros'u gösteriyordu.Bir iki adım yaklaştı Elros'a...Tüm gücünü toplamalıydı.Başarmalıydı o intikam duygusunu öyle muhteşem hissediyordu ki...Başaracaktı.Öcünü alacaktı.Yapabileceği büyüler zihninde dolaşıyordu.Acımı çektirmeliydi,yaralar mı oluşturmalıydı,yoksa etrafa mı savurmalıydı.Yaralar oluşturmalıydı.Kalbinde ki derin yaralar gibi.Asasını sıkıca tuttu.Bir kerede tüm gücüyle söyleyecekti.Gücünü topluyordu.Ve hazırdı.Şimdi tam sırasıydı.

-"Buraya kadarmış Elros.Sectusempra!!!" diye haykırdı.

Elros ise asasını çektiği anda değişivermişti, sanki ruhunu geride bırakmış gibi sıyrılmıştı düşüncelerinden...Marissa'nın kendisi hakkında ne düşündüğünü tahmin edebiliyordu yalnızca, ama hiç de güçsüz birisi değildi...Hele kişisel zaafları ortaya çıkaran duygusallıklar düellolarda ölümcül hatalar olurdu, biliyordu...
Bu yüzden Marissa nın açık vereceği zamanı bekledi.Bir Sectusempra laneti ona gelirken Elros gözlerini kapatıp bekledi.
Bekledi...
Bekledi...
Ve kendine yaklaşan büyüyü hissedince İki ölümcül ışık parıldadı Amandil in gözlerinde...
Protego!Kalkanım ruhumdur!

Kalkan büyüsü gerçekten iyi olmasına rağmen Elros' un birkaç adım gerilemişti:"Hiç de fena değil..."
diye düşündü birkaç saniyede kendini toplayıp eski haline geldiğinde..."Gerçekten de nefret insanlara azımsanmayacak bir güç bahşediyor, ya da karşımda Yoldaşlığın sayılı cadılarından biri var!"Epeydir bu kadar eğlenmemişti, asasını daha sıkıca kavrarken zevkle gülümsedi, artık zamanı geliyordu...
"Benden nefret ediyor.."cümlesi tekrar geçti zihninden...Elros rakibini soğukkanlıca tahlil ederken: "Marissa da hırsla düşünüyor olmalıydı bana nasıl acı çektireceğini, belki de bir affedilmez lanet,"diye düşündü tekrar...Ve lanet genç kadının asasının ucunda alevlenirken ayaklarını sertçe bastı toprağa...
Zihni bir göl kadar berraktı...Yapması gereken sanki o doğmadan ona söylenmişçesine sakin ve kendinden emindi:
"Priori Incantatem!" diye kükredi!

Elros'un yüzündeki o gülümseyişi görmek Marissa'yı iyice zıvanadan çıkarmıştı.Bu kadar şeye rağmen,yaptığı pislikliğe rağmen hala gülümseyebiliyordu.Onun hakkında gerçekten çok yanılmıştı.Nasıl bu kadar yüzsüz olabiliyordu.Karşısındakine çektirdiği acıları bilmesine rağmen hala sırıtıyordu.Bundan zevk alıyordu.Belki de Marissa'nın halini gördükçe keyifleniyordu.Artık ondan herşeyi bekliyordu.Eski Elros olsa bunu yapacağını aklından dahi geçirmezdi.Ama artık Seherbaz Elros değil Ölüm yiyen Elros vardı.Acımasız,kaddar ve insanların acı çekmesinden zekv alan Elros.Belki de Marissa'nın hissetiği duygularda ona aptalca geliyordu.Belki de bununla dalga geçiyordu.Eline bir koz geçmişti artık Marissa'ya acamadan herşeyi yapabilirdi.Öldürebilirdi,işkence edebilirdi,esir alabilirdi.Sonuçta Marissa onun sırrını bilen tek kişiydi.Ne sır ama Marissa'nın hayatını altüst eden o sır.Ve o laneti sırf onun acı çekmesi,Marissa'yı biraz da olsa anlaması için yollamıştı.Ama Elros o kadar akıllıydı ki mutlaka buna karşı koyacaktı büyülü sözcükleri söylemeye başlamıştı bile...

-"Priori Incan..." diye Elros sözcüklerini tamamlamadan Marissa ani bir öfke ve sinirle tüm gücünü büyüde yoğunlaştırmaya çalışıyordu.Başaracaktı kendine verdiği bir sözü vardı!

-"Protego Horribilis" diye haykırdı.

"Protego Horribilis..."diye düşündü Elros, saçları rüzgarda savrulurken...Aynı serinkanlı duruşunu bozmamıştı:"Duymayalı uzun zaman olmuştu, rakibim gerçekten şaşırtıyor insanı.."Karşısında duran kadına bakmak istiyordu ama o gözlerde yalnızca nefret vardı, salt nefret...
"Yerinde olsaydım bu hataya düşmezdim Marissa, öfken savunmanda sürekli açık veriyor..."Düşündüğünü söylemek istedi ama dinlemeyeceğini biliyordu...Asa tutan elinde büyüyü hissedebiliyordu...Büyü...
Büyü...
Bilinen yöntemler hep, düşünce gücünün paranormal yöntemlerle gerçek dünyaya geçişi yoluyla büyü yapmaktan ibaretti...Düşün, ve gerçeğe dönüşsün...Ama Elros, çok yakın zamanda bir şey keşfetmişti, bu onun tarzıydı:
Büyüyü hissetmek!
Bu şu ana kadar olanların en ilginciydi, hissederek büyü yapmak...Çünkü düşününce varolan bir güç, neden hissedince misliyle ortaya çıkmasın?Gözlerini açtığında yine o garip yeşil ışıklar parladı.
"Güç benim içimde!" diye haykırdı:
" Yuspar avorus maxima!"

Bundan 10 yıl önceydi.Kahverengi saçlı bir kız şöminenin başına geçmiş.Ayaklarını kendine çekmiş içini çeke çeke ağlıyordu.Nehir gibi akan gözyaşlarına hiçbir şey,hiç kimse engel olamazdı.Noel akşamıydı.Herkes ailesinin yanına gitmişti.Marissa hariç.Çünkü onun yanına gidecek bir ailesi yoktu.Ahşap saat gece 12'yi gösteriyordu.İçeri bir kız girdi.Diğer kızın ağladığını merak ediyordu zaar.Yanına sokuldu yavaşça."Neden ağlıyorsun?" diye sordu.Nasıl anlatabilirdi.Kovulduğunu,ailesi olmadığını,yapayalnız acınılacak durumda olduğunu.Sadece burnunu çekerek başını öne eğiyordu.Ama diğer kız yılmıyordu.Sürekli soruyordu."Anlatmak ister misin?".Defalarca,defalarca...Marissa en sonunda tamam anlamında başını salladı.Tüm olanları kıza anlatmıştı.Anlattıktan 1-2 dk sonra omzunda bir el hissetti.Karşısında ki kız üzülmemesini onun da ailesinin ölüm yiyen saldırısında öldüğünü söylüyordu.Yani ikisi de ölüm yiyenlere büyük bir kin besliyordu...

Bundan sadece 5 saat önceydi...Keria ve Marissa Alwen'ın peşinde buraya gelmişlerdi.İkisi de korkmuyordu sadece tedirginlerdi.Birbirlerine baktılar.Alwen diğerlerini beklerken bir köşeye geçip konuşmaya başladılar.

-Kendine çok dikkat et Marissa.
- Sen de Keira.Yeneceğiz,hepsinin sonunu getireceğiz.Eğer yardıma ihtiyacın olursa benimle nasıl temas kuracağını biliyorsun.
-Evet biliyorum Marissa.Ölmeyeceğiz tamam mı?Yine burada bulaşacağız yanımızda leşlerle...O köpeklerin leşleriyle...
-Tamam Keira.

Tüm bunlar zihninde canlandı Marissa'nın.Birbirlerine söz vermişlerdi.14 yaşından itibaren adeta ruh ikizi olmuşlardı.Marissa'nın yaşamak istemesinin tek sebibi Keira idi.Yoksa hiçbir şey umrunda değildi.Belki de bu sefer kini için değil Keira için kurtulmalıydı.Yaşamalıydı...Yaşacaktı.Yüzünde ufak bir tebessüm olmuştu.Belki de Marissa'nın yaralarını saarcak tek kişi Keira'ydı.Onun için yaşacaktı.Ona söz vermişti.Keira'ya yaşacağına dair söz vermişti sözünü tutacaktı.Elros'a baktı.Bundan zevk alıyordu.Ama artık buna fırsat vermeyecekti.Gücünü yeniden toplamıştı.Şimdi hazırdı.Elros'un hamle yapmasını bekliyordu.

- "Yuspar avorus ma..." diye sözcüklerini tamamlayamadan büyüyü anlamıştı Marissa.Hemen asasını ağaçlıkların ardına yöneltti ve "Carpe Portus" diye haykırdı.