Pencere Önü

Hogsmade bugün sanki her zamankinden daha sakin ve sessizdi. Öyle ki Üç Süpürge'de bile çok az insan vardı. Pencere kenarında bir masaya otururlarken Marissa Aaron'a gülümsedi ve

"Ne güzel değil mi Aaron?Sessizlik...Her zaman sevmişimdir.Hele yanımda canımdan sevdiğim dostlarım varsa" dedi.

"Haklısın Rose..." sözü yanlarına gelen garson tarafından bölündü.

"Ne alırsınız?" diye sordu güler yüzlü cadı.

"Buranın kaymakbirası başka bir yerde bulunmuyor. Ben ondan alayım." dedi Aaron garson elindekikağıda bir şeyler çiziktirirken.

"Keşke Keira'lar da gelseydi.Uzun zamandır doğru düzgün dışarı çıkmadılar" dedi Marissa.

"Buna katılmıyorum işte. Keira'nın evde kalması daha iyi oldu. Biraz dinlenmek rahatlatır onu. Hala tedirginim onun için..." dedi. Üstü başı kan revan içindeydi. Buna nasıl bir yara neden oldu tahmin bile etmek istemiyordu Aaron. "İlk konuştuğumuzda söylemeyi unuttum" dedi ve sesini alçaltarak devam etti. "Onu bu hale getirenin kim olduğunu biliyor musunuz?"

"Söylemedi bana birşey" dedi Rose. Kaçamak cevaplar vermeye başlamıştı yine.

"Nasıl yani o bir şey söylemedi mi? Sen de sormadın mı yani?" derken şaşırmış görünüyordu Aaron. Garson bardakları yerleştirirken 'Bu işte bir bit yeniği var...' diye düşünüyordu.

"Sordum ama maskeden dolayı görememiş.Bir kadınmış" dedi Rose. Aaron içini ısıtan kaymakbirasından bir yudum aldı.

"Bir kadın ha... Anlaşılan düellodan sonra tabanları yağlamış. Umarım Keira'dan beterdir şu an" dedi nefretle. Bir ölüm yiyenin kapkara cüppe ve maskeyle hastanede kıpırtısız yattığını hayal ediyordu.

Aaron'ına aklında hala şu ölüm yiyen vardı. Kim olduğunu çok merak etmişti. Bu yüzden Marissa'nın dediklerini duymadı bile. Sonra başka bir soru onun aklını kemirdi.

"Rose, siz neden Jason Turner'ın evinde kalıyorsunuz? Ne yakınlığınız var ki onunla?" dedi. Biraz kıskanmıştı şu Jason Turner'ı. Her şeyden haberdardı, hem de Aaron'dan önce. İnsanlara kolay kolay güvenmezdi. Eğer ona çok güvenmiyorlarsa Rose ve Keira'yı kendi evine davet etmeyi planlıyordu. Büyük değil ama güvenli... Yine de Jason'ın evinde geçici bir süre kalacakları için büyük bir sorun yoktu ortada.

"Sadece eğer onun güvenilir biri olduğundan emin değilseniz benimle kalabilirsiniz diyecektim. Şu günlerde kime inanacağını şaşırıyor insan. Ama Keira ona güveniyor anlaşılan. Bu da benim için yeterli" dedi gülümseyerek. Ardından bardağına gömüldü. Yorgundu. Yorgunluk ve son günlerde olanlar onu tedirgin ediyordu. Bu da Aaron için bir ilk sayılabilirdi. Tedirginlikle büyütülen biriydi. Ama buna rağmen bir paranoyağa dönüşmemek için zorlamıştı kendini.

"Keira ona çok güveniyor.Ben de güveniyorum.Ama hatası olursa Keira'ya karşı benden çekeceği çok şey olur" dedi Rose gülümseyerek. Aaron neşeyle bir kahkaha patlattı.

"Bunu bilmek beni ona zarar vermekten uzak tutmaya yeterdi" dedi korkmuş gibi bir ifadeyle. Sonra tekrar güldü.

"Ama cidden, sadece senden değil benden de çekeceği olur Keira'ya zarar veren birinin" dedi. Aklına şu ölüm yiyen geldi. Yolda onu görse asayı bir kenara atıp gırtlağına yapışabilirdi. Bu Karanlık Lord'a olan nefretinden mi yoksa Keira'ya olan sevgisinden mi bilmiyordu. İkisinin de etkisi var diye düşündü.

"Bize kimsenin zarar verebileceğini sanmıyorum.Hele ki bana...Sanırım tüm erkekler benden tırsar" dedi Marissa gülücükler arasında.

"Katılmamak elde değil" diye cevap verdi Aaron sırıtarak. Boyası sökülmüş masanın kenarıyla oynuyordu.

"Haklısın yıllar bizi ayıramadıysa kimse zarar veremez..."

"Hatırlıyor musun?Gizli göreve gittiğimde benim öldüğümü düşünmüştüm." dedi Rose gülerek. Aaron alınmıştı

"Hiç de komik değildi!!! Ne kadar korkmuştum biliyor musun?" dedi. Biraz da kızarmıştı. Sonra Rose'un hala güldüğünü görünce sırıttı.

"Hogwarts'ta senin Yasak Orman'ın içine daldığın zamanı unutamam. Ben tırsmıştım. Bekçinin kulübesinin yanına sinmiştim" Gerçekten unutulmaz anlardı Aaron için. Şimdi olsa orayı keşfetmeyi çok isterdi ama küçükken biraz ödlekti işte. Gryffindor'a seçilmemiş olmasının nedeni buydu belkide.

Rose "Herşeyini kaybetmiş bir kız çocuğu için ölmek inan umrumda değildi!" diyince Aaron bir an şaşırdı. Ama yine de gülmeye devam etti

"Eh! Ben herşeyini kaybetmiş bir kız çocuğu değilim kesinlikle ama ölmek benim de umrumda değil. Yine de insan bir hiç uğruna ölmek istemez. Asil bir ölüm düşlerim hep... Belki bir düelloda. Eğer ecelimden ölürsem bunu hatırlayıp gülersin" dedi.

"Sen öldüğünde güleceğimi zannetmiyorum.Sen yada Keira öldüğünde emin ol ben de ölürüm!" dedi Rose ağlamaklı bir şekilde.

"Hayır Rose böyle düşünmemelisin. Biz her zaman yanında olacağız merak etme sen. Ölsek bile..." dedi onu rahatlatmaya çalışarak.

"Yarın sabah eşyalarımı toplasam iyi olcak...Ev kim bilir ne haldedir şimdi?.." dedi Rose.

"Amaaan iki asanı sallayıverirsin düzelir" dedi gülerek. "Bu arada bir ara Morello'ya geçmiş olsun desek fena olmaz" İnsanların onları unuttuğunu düşünmelerini istemezdi.