Kara Mağara

Ölüm Yiyenlerin gizlice buluştukları ve Karanlık Lord'un bazen toplantılarını düzenlediği yer. İçerisi oldukça geniş ve karanlık.

Alwen ve Barty bu mağarada buluşuyorlar. Çünkü Karanlık Lord Alwen'le bir konuda pazarlık yapmak istiyor. Her ikisinin birbirlerinden nefret eden iki kardeş olduğunu düşünürsek, ortamın ne kadar gergin olduğunu tahmin edebilirsiniz.

Alwen karanlık ve huzurdan azade görünen mağaraya adımını ilk attığında hissettiği ilk şey, tekinsiz bir tehdit oldu. Mağaranın havası bile tehditkar bir nefes gibiydi. Yine de yılmadan yürüdü. Asasını aydınlatıp önüne tuttu. İhtiyatlı birkaç adımdan sonra durdu.

Ortam zifiri karanlıktı. Alwen hiçbirşey görmüyordu. Ama duymaktan, görmekten çok öte bir duyuyla hissettiği birşey ona burada durmasını söylüyordu. Asasını mağaranın loş tavanına doğrulttu ve biraz sonra asanın ucundan bir şahinin gümüşi gölgesi yükselip, her bir yanı gümüş bir ışıkla aydınlattı.

Patronusunun ışığında Alwen, önce sağına soluna bakındı. Sonra arkasını döndü ve Barty'yi geldiği yolun ağzında durur halde gördü. Yüzünde yine kendinden emin gülümsemesi vardı ve asası Alwen'in kalbine dönüktü.

Alwen de asasını kaldırdı. "Gizlice yaklaşıp öyle öldürecektin, öyle mi?" dedi sohbet eder gibi. "Tam sana yakıştığı gibi."

-"Tarzım değil" dedi Barty James Crook. "Kurbanlarıma arkadan saldırmak yerine, yüzlerine bakmak daha eğlenceli benim için" diye devam etti.
Karşısında yıllar önce bağlarını kopardığı kardeşi duruyordu. Şimdi ise en büyük düşmanıydı yıllar önce kendisinin tarafında olmadığı için. Yüzünde sinsi bir gülümseme belirdi. Sesinde bariz bir şekilde belli olan alaycı bir tonla:
-"Hemen konuya girelim istersen." dedi.

Alwen, Barty'ye sadece soğuk bir bakış attı. O'nu görmek bile fazla geliyordu artık. Gözlerinde ki bu her türlü sevgiden muaf, zalim bakışı, sevimsiz ve sinsi gülümsemesi... Ve nasıl oluyordu da Alwen'den daha yaşlı olmasına rağmen yüzü bu kadar gençti? Alwen cevabını duymak istemiyordu.

"Beni neden çağırdın, James?" dedi soğuk soğuk. "Asamın üzerine bahse girerim ki özlediğin için değildir!"

Bir kahkaha atıverdi alay eder gibi. Ancak eğlendiği sırada attığı o kahkaha bir çok kişiyi korkutmaya yeter de artardı bile.
-"Özlemek mi . Hiç sanmıyorum küçük kardeşim. Yapacak daha önemli işlerim vardı."
Artık konuya girme vaktinin geldiğini düşündü Karanlık Lord. Sesi aniden ürpertici derecede ciddileşti. Aynı anda ortam birden sessizleşti. Çok sık kullandığı bu tanıdık ortam sanki onun sözünü dinliyor gibiydi.
-"Sana yerine getirilmesi çok kolay bir teklifim var. Yıllardır neyin peşinde olduğumu sende biliyorsun ve onun yerini bana söylemeni istiyorum senden. Bende bu yaptığın yardıma karşılık sihir bakanı ve bir çok masum büyücünün hayatını bağışlayacağım." dedi.

"Sihir Bakanı mı?" diye fısıldadı Alwen sert bir sesle. Barty'yi, tehditlerinin ciddiye alınması gerektiğini bilecek kadar iyi tanıyordu. Korkmuştu. Ama bu Sihir Baknı'na olan sevgisinden değildi; eğer Sihir Bakanı öldürülürse tüm büyücülük dünyasının sürüklenebileceği kaosun farkındaydı. Üstelik çok derinlerde bir yanı, O'nun kafayı üşütmeye başladığını bütün büyücü toplumuna yaymayı son zamanlarda görev bilmiş olan Bakan'a hiçte acımıyordu. Yine de sağduyulu davranması gerekirdi.

"Saçmalama" dedi sert bir sesle. Gözleri alev saçıyordu. "Bunun amacına ulaşman için hiçbir işe yaramayacağını biliyorsun. Sana asayı asla vermem Barty. Karanlığına geri dön. 2 senedir gözlerden saklanmak için girdiğin karanlığına. Bu hiçbirşeyi değiştirmez"

Kardeşinin, gücünün yeterince farkında olmadığını düşündü.
-"2 sene boyunca gözlerden uzak kalmak mı ? Bu sadece planımın bir parçasıydı küçük kardeşim. Yakında zafer benim ve yoldaşlarımın olacak. Senin asayı bana vermeyişin sadece beni yavaşlatır durdurmaya yetmez."
Asa lafı her geçtiğinde, gözlerinde açgözlü ve istekli bir ışık beliriyordu. Sihir bakanını kaçırmak onun için kolay bir işti ancak asıl amacı asaydı. Planının son parçası...
-"Bakandan ve çok sevdiğin insanlardan bu kadar çabuk vazgeçmen beni şaşırtıyor bay Crook."

Alwen, Barty'nin son söylediklerinin içine işlediğini farketti. 'Çok sevdiğin insanlardan bu kadar çabuk vazgeçmek...'

Sonra güldü. Yıllardır tanıdığı bir tuzaktı bu. Kardeşi yine, kendisinin hiç hissetmediği duyguları sömürerek karşısındakine zulmediyordu. Doğruluk payı olan bir zulüm... Kanmamalıydı. Bu savaşta bir çok sevdiği adamdan vazgeçmek zorunda kalmıştı, sırf kardeşini durdurabilmek için! Alwen onu tanıyordu; istediği, arzuladığı tek şey asaydı...

"Beni buraya boş yere çağırdın, Barty Crook" dedi gürleyen sesiyle. "Teklifini kabul edeceğime bir an bile inanmış olabileceğini zannetmiyorum. Sana zerre kadar güvenmiyorum. Şu ana kadar seni durdurmayı başardım değil mi? Yoksa cesaretin kırıldı da, kuzu kuzu pazarlığa oturmaktan başka çaren olmadığını mı düşündün?"

Yine güldü. Kardeşinin damarına basmış olabileceğinin farkındaydı ve sonuçlarını göze almıştı, asasını daha sıkı kavradı.

Bir kahkaha daha. Ama bu sefer eğlenmekten çok sinirlendiğini belli eden bir kahkaha. Şimdi artık bulundukları ortamı daha da soğuk duruma getiren bir gerginlik.
-"Cesaret mi? Bu bana göre bir kelime değil Alwen. Cesaret benim karşımda durabilen insanlara verilen bir sıfat."
Barty kendisini en çok sinirlendiren sözleri işitmişti kardeşinden. Gücünün hafife alınması dayanılamaz bir durumdu onun için.
-"Pazarlık senin içindi kardeşim. Belki akıllanmışsındır diye düşündüm. Ama belli ki yanılmışım. Bundan sonra olacaklardan ben sorumlu değilim. Şimdilik canını bağışlıyorum. Daha sonra tekrar karşılaşıcaz bay Crook."
Son bir kez daha kardeşinin yüzüne baktı. Orada kalıp Alwen'le dövüşebilirdi ancak daha yapacak işleri vardı. Herşey hazır olmadan saldırıya başlayamazdı. Kardeşinin donuk bakışlarına karşılık sert bir gülümseme daha yolladı ve siyah bir dumanla beraber oradan cisimlenerek uzaklaştı.

Barty siyah dumanların arasında kaybolurken, Alwen sadece düşünceli gözlerle izledi onu. Barty'nin neler düşündüğünü bir bilebilseydi. Ölüm Yiyenler arasında bir casusu vardı elbette. Ama Barty bu aralar sadece iyi ve masum insanların değil, kendi müritlerinin de gözüne gözükmediği için, bu casusundan bilgi alması imkansızdı. Herşeyden çok bu fırtına öncesi sessizlik korkutuyordu Alwen'i.

Üstelik Büyücü Dünyası'na tetikte olması gerektiğini her hatırlattığında daha çok 'beyni sulanmış' damgası yiyordu ki, bu artık biraz usandırıcı olmaya başlamıştı. Yine de savaşmalıydı. Onu durdurabilecek tek kişiydi Alwen.

Şimdi sessiz ve kör karanlığın çöktüğü mağara, ürkütücü bir şekilde uğuldarken, başka yapması gereken işler olduğunu düşünerek burada daha fazla kalmanın gereksiz olduğuna karar verdi. Kendi etrafında döndü ve ortadan kayboldu.