Garden Suburbs /Castle Abelle/ 24 numaralı Konut

Büyük bir malikanenin önünde uzun boylu ve dimdik bir siluet belirdi. Alwen bir süre durup halsiz halsiz koca malikanenin siluetini inceledi. Sonra da karnının guruldadığını farketti ve bahçe kapısından içeiye adımını attı.

Tam o anda, varlığını o ana kadar farketmediği iki aslan silueti beliriverdi tepesinde. Alwen korkudan resmen zıpladı. Hemen asasını çıkardı ama daha birşey yapmaya yeltenemeden aslanlar tekrar kaidelerine dönmüş, bir heykel kadar hareketsiz durmaya başlamışlardı bile. Alwen onların zaten bir heykel olduğunu biraz sonra farketti.

Bahçeyi geçip, malikanenin kapısına yürürken daha ihtiyatlı davrandı. Her an üstüne cins bir yaratığın atlamasını bekliyor gibi bir hali vardı. Kapıya vardı ve değişik şekillerde kıvrılmış tokmağa baktı. Acaba çalsam mı diye düşündü. Ama riske girmemeye karar verdi ve asasını uzatarak zile dokundu bunun yerine. Kapının açılmasını beklerken, eşikte halsiz halsiz sallanıyordu.

Alwen, ışıl ışıl salona ayak basınca ve karşısında Anastasia'yı görünce içtenlikle gülümsedi. Kadının onu karşılama şeklinden ve samimiyetinden oldukça etkilenmiş ve hoşnut kalmıştı. Ona bakıp gülümsedi ve halini hatrını sordu. Anastasia bugün özellikle göz alıcı görünüyordu doğrusu. Başını kaldırıp devasa salona göz gezdirdi. Çok tarihi hatta neredeyse antik bir havası vardı. Koltuk döşemelerine, beyaz merdivenlere, halılara ve avizelere neredeyse turistik bir ilgiyle göz gezdirdi.

Derken hemen birkaç adım ötede duran kızı farketti. 10 yaşından daha büyükmüş gibi durmuyordu. Kızıl saçları ve çocuksu mutluluğuyla aydınlanmış yüzüyle çokta sevimli görünüyordu. Ona bakıp gülümsedi, en içten ve çocuksu gülümsemesiyle.

Yanına yürüyüp elini uzattı. "Merhaba" dedi. Onu yeniden baştan aşağıya bir süzdü. Sonra yeniden Anastasia'ya döndü. "Bu güzel bayanla tanıştırılmaktan onur duyacağım" dedi manalı bir bakış atarak.

Alwen tekrar Dixy'ye bakıp gülümsedi. Hatta hiç utanmadan önünde gösterişli bir reverans yaptı ve "Memnun oldum Miss Blossom" dedi. Sonrasında gelen masaya oturma davetini ise havada kaptı çünkü karnı biraz önce gerçekten de guruldamıştı. Bayanların bu sesi duyup duymadığından emin değildi ama duymamış olmalarını ümit ediyordu.

Masa enfes görünüyordu. Binbir çeşit yemek vardı üzerinde ve Alwen birçoğunu tanımadığını farketti. Tanımadığı yemekleri ilk kez tatmaya bayılırdı. Önce bir gözlerini doyurmak için hepsine iştahlı iştahlı baktı. Etli ve sebzeli börekler... Yahniler ve mantarlı soteler... salatalar... çeşniler ve şarap şişeleri. Masada ona gösterilen yere oturdu ve şöyle bir etrafına bakındı...

"Hiç ev cini göremiyorum!" dedi, yapmacık bir merakla. "Bu kadar maharetli olduğunu tahmin edemezdim açıkçası Anastasia"

Alwen kahkahalarla gülüyordu. Dixy'ye baıp kafasını salladı bir yandan gülmeye devam ederken. "Demek ev cinlerini dinlenmeye gönderdi ha?" dedi. Aynı zamanda küçük kızın hareketlerini de gözlemlemeye çalışıyordu ve onun ne kadar mutlu olduğunu gördükçe gerçek bir sevinç hissetti uzun zaman sonra yeniden.

"Evet" diye devam etti. Bir yandan tabağına doldurduğu pek çok farklı yemeği dilimleyip, doğramakla uğraşıyordu. "Ben gerçekten çok yaşlıyım. Noel Baba'yı tanır mısın bilmem? Onunla aynı sınıftaydık" Dixy'ye bakarak güldü ve Dixy'nin bakmadığı bir anda Anastasia'ya neşeyle göz kırptı. Dixy ise biraz heyecanlanmış görünüyordu. Alwen alabildiğine uydurmaya devam etti, çocukları hoş hikayelerle sevindirmek hoşuna giden bir şeydi. "Hatta ondan bile bir buçuk ay büyüktüm. Zavallıcık, yaklaşık 500 sene kadar evvel ejderhaçiçeğinden ölene kadar beraber çok serüven yaşadık. İstersen sana bir tanesini anlatabilirim!"

Bunun üzerine hayli kısa ve tam olarak o anda uydurduğu, uçan geyiklerin bir muggle uçağına çarpmasıyla ilgili saçma sapan bir hikaye anlatmaya başladı. Bitirdiğinde de bu hikayeye en fazla kendisi güldü.

Artık akşam yavaş yavaş ilerlerken, Alwen bu geceden umabileceği herşeyi aldığını düşünüyordu. Dixy'yi tanımış ve tanıdığına çok memnun olmuştu. Anastasia ile ilişkilerini kendi gözleriyle gördükten sonra, Anastasia'nın kızı kendinden daha iyi koruyacağına olan güveni artmıştı. Bir de uzun süre sonra ilk defa karnı iyice doymuştu.

Aslında bu gece asa ile ilgili herşeyi Dixy'ye açıklamayaı ve kendini olacaklara bu sayede hazırlayabilmesini sağlamayı umuyordu ama bu gece bunu yapamayacaktı. Belki daha kasvetli ve daha ağır bir zaman bulabilirse daha iyi olurdu.

Birdenbire ayağa kalktı. Kendisini bakan iki çift şaşkın göze neşeyle gülümsedi. "Misafirperverliğinizi fazlasıyla zorladım sanırım" dedi "Herşey için teşekkürler, yemekler için ev cinlerine iltifatlarımı iletirseniz sevinirim"

Sandalyesini çekip masadan çıktı. Anastasia ve Dixy'de onunla beraber kapıya kadar yürüdüler. Kapının ağzında Anastasia Alwen'e pelerinini takdim etti. "Teşekkür ederim Anastasia" dedi Alwen başıyla nazikçe selam vererek. "Artık benim açımdan sorun yok! Daha fazla kalmayı isterdim ama St Mungo'ya uğramam gerek. Bildiğin gibi çetin bir dönemden geçiyoruz. İrtibamızı kesmeyelim, lütfen. Seni daha yakından tanımak bana müthiş bir zevk verdi"

Sonra Dixy'ye dönüp kıza elini uzattı ve başını okşadı. "Kendine iyi bak olur mu?" dedi sevecen bir sesle. "Sen çok iyi ve sevimli bir kızsın" 'Umarım bu hiç bozulmadan kalsın' diye düşündü hemen sonra içinden, çünkü onun ne büyük bir tehlikede olduğunu tekrar anımsamıştı. Yeniden Anastaia'ya döndü ve kulağına eğilip fısıldadı, "Bunu söyleme kabalığımı bağışla ama içimde kalmasa iyi olacak; O'na iyi bak!"

Sonra kapıyı açtı, ikiliye son bir kez el salladı ve kendi etrafında dönerek buharlaştı.