Oturma Odası

Birkaç çekyat ve rahat birkaç koltuğun bulunduğu büyük bir oda. Duvarlarda birçok resim ve heryanda garip garip dolaplar duruyor. Eski ama gözterişli bir masanın üzerinde bir büyücü radyosu var.

Alwen usulca oturma odasının kapısını açtı. Salon fazlasıyla sessizdi. Camın yakınındaki bir çekyatın üzerinde Morello yatıyordu. Dün gece onu buraya getirdiğinden beri uyuyordu. Alwen pek çok yarasını iyileştirmenin bir yolunu buldu. Ama bazıları kesinlikle onun bile boyunu aşan yaralardı. O'nu bu hale getirenin kim olduğunu öğrendiğinde fazlasıyla acımasız olacaktı. Ama şimdilik bunu düşünmeyi bir kenara bıraktı.

Çekyatın yanındaki koltuklardan birine oturdu ve Morello'nun elini, kendi elinin içine aldı. Diğer eliyle alnını okşuyor, yüzüne düşen saçlarını geriye itiyordu. Morello ise hala kıpırtısız bir helde yatıyordu. Bir uyansaydı! O'nu St Mungo'ya götürmeyi göze alamamıştı, zaten ne pahasına olursa olsun onu yanından ayıramazdı. Bir şifacının tedavisine ihtiyacı vardı şüphesiz, yetkin bir şifacının, kendi ellerinden daha maharetli bir el var mıydı acaba St Mungo'dakiler içinde.

Elini alnına koyup bir şeyler mırıldandı Alwen. Eski ve kadim şifa büyülerinin çoğunu bilirdi. Fakat bunlar genellikle ruha hitap eden, onu geri çağıran büyülerdi. Dün geceden beri defalarca Morello'nun başına oturmuş ve bu büyüleri tekrarlayıp durmuştu.

Sonunda mırıldanmayı bıraktı ve tekrar kadına baktı. Uyanmamıştı ama kesinlikle yüzünde huzurlu çizgiler belirmişti şimdi. Alwen şefkatle gülümsedi ona. "Uyan" dedi usulca. "Herşey bitti. Geceler bitti, uyan. Shily... Shily!"

'Shily...Shily!'diye sesleniyordu sevdiği...

Çok uzak... Çok uzak!.. Ulaşamıyordu...

'Seni sürtük!' diye bağırıyordu Jason, sesi kulaklarında yankılanıyordu!

Kurtulamıyordu... Kurtulamıyordu...

İnlemeye başladı. Kapalı gözlerinden süzülen yaşlar yastığı ıslatıyordu...

Kurtulamıyordu...

Jason'un kolları ahtapot gibi yapışmıştı vücuduna!

'HAYIIIR!' Kurtulamıyordu...

Kesik kesik nefes alıyordu. Sanrılı gibi... 'Alwen...Alwen...' diye sayıklamaya başladı duyulur duyulmaz halsizce...Sesi öyle umutsuzdu ki... İmkansızdı ki...

Gözleri hafifçe aralandı. Bulanık herşey...Jason nerdeydi?Şimdi gelirdi... Burası neresiydi...Yumuşak, sıcak bir oda...Elini tutan şevkatli bir el...Başını hafifçe sağa döndürdü...
Yanı başında ona mucizeymiş gibi bakan, hüzünlü ve bir o kadar da mutlu olmuş adama baktı.Alwen!.. Nutku tutulmuştu...Hiçbir şey diyemiyordu. Yutkundu. Şakakları ağrıdı, yaşlar akmaya başladı yeşil gözlerinden. Titriyordu...

Bu nasıl gerçek olabilirdi?Gerçek olsa...keşke...

Alwen dikkatle izliyordu Morello'yu. O'nun önce görünmez bir gölgeyle boğuşmasını, sonra da bu gölgeden silkinip kurtulmasını seyretti. Ve kadın ağır ağır gözlerini açarken, mutluluk ve şaşkınlıkla gülümsedi. Derken Morello ağlamaya başladı. Alwen kadının boştaki diğer elini de avucnun içine aldı ve onun üzerine eğildi. Alnından öptü.

"Burdayım" dedi usulca. "Herşey geçti."

Bir süre, ikisi de birbirinin yaşlı gözlerine baktı ve sonra Morello gülümsedi. Bu Alwen için yeterliydi; neşeli bir kahkaha koyverdi. Elini uzatıp Morello'nun yanağını okşadı, gözlerine uzanıp yaşları sildi ve parıldayan bir ateşle ta gözlerinin içine baktı. Parmaklarını dudaklarında dolaştırdı ve yeniden gülümsedi sonra. "Nasılsın bakalım?" dedi yarı eğlenir bir halde.

Shily'sinin ellerinden tutup alnından öptü...

'Burdayım... Herşey geçti...dedi Alwen. Alwen... sevdiğim... Güvendeydi! İçi öyle mutluluk doldu ki... Alwen'in koyu mavi gözlerine sonsuza kadar bakmak istiyordu; doya doya... susamışlıkla... tutkuyla... Gülümsedi. Hala gülümseyebiliyorum... Yaşama nedenime...

Alwen'in neşesi yerine gelmişti, kahkaha attı. Alwen sevkatli, sevgi dolu dokunuşlarla Morello'nun yanağını okşadı, yaşlarını sildi, parmaklarını dudaklarında dolaştırdı. Morello tutkuyla Alwen'e bakıyordu. Ona öyle çok sarılmak istiyordu ki ancak çok halsizdi, karnındaki kesik feci halde ağrı yapıyordu. Umrumda değil şu an...Hiçbir şey...

'Nasılsın bakalım?'diye sordu Alwen Morello'ya.

Morello sustu önce...nasıl mıydı...'İ-iyiyim' dedi gözlerini kaçırarak. Gözlerini kapadı, yaşlarına engel olmak istiyordu, bir süre bunu başardı...'Be-Ben üzgünüm Alwen, başaramadım... Çok çok üzgünüm...' dedi titreyen halsiz sesiyle...

Alwen başını iki yana ağır ağır sallarken kaşlarını çatarak baktı Morello'ya. "Kaybeden benim" dedi usulca. "Hepinizi bile bile ölümlerinize gönderdim. Öz kardeşini tanıdığını iddia eden bir budala olduğumu bir kez daha kanıtladım. Birbirimizden hiç ayrılmamalıydık"

Bir an başını önüne eğip öylece kalakaldı. Hateborn Tepesi'ndeki son savaşta yıkımın kıyısından dönmüşlerdi. Kaybettikleri şeylerden çok daha fazlasını kaybedebilirlerdi. Ve tüm bu acıların tek sorumlusu Alwen'di.

Başını kaldırıp tekrar Morello'ya baktı ve gülümsedi. Sonra avucunu açıp, gözlerinin hizasına kaldırdı kadının. Usulca birşeyler mırıldandı yeniden. Elini çektiğinde daha bir sevinçle gülümsedi bu sefer. "Artık çok daha iyisin" dedi neşeyle. "Yarına kalmaz ayaklanıp yürümeye başlarsın."

Bir süre gülümseyerek birbirlerine baktılar. Ama herşeyden, özlenen bir hasret gidermeden dahi önce sorulması gereken bazı sorular vardı. Alwen derin bir nefes aldı ve daha bir ciddileşti.

"Shily!" dedi "Biliyorum, senin için çok sarsıcı oldu herşey. Ama bilmem gerek. Bunu bana söyleyebilecek tek kişi sensin. Ve soruma cevap verdikten sonra senden başka birşey istemeyeceğim. Seni bu hale getiren kimdi, Shily? Sadece adını ver bana!"

Alwen kendini suçlamaya başladığında, ona katılmadığını belli etmek için işaret parmağını dudağına götürüp susmasını istedi, ancak Alwen duyduğu yoğun suçluluk duygusuyla baş ederken onu görmemişti.

Sonra Alwen ona rahatlatıcı eski, kadim bir şifa büyüsü üfledi; Morello kendini bir anda çok daha rahatlamış hissetti, karnındaki kesiğin ağrısı dindi... Sevdiğinin sesi hırpalanmış ruhunu sarıyor, dağılmış parçaları yamalıyordu adeta..

Ancak aklının bir ucunda diken üstü hissetmesine yol açan o malum soruyu gerektiği gibi sordu Alwen; Morello irkildi. Onun adını ağzına almak istemiyordu... Utanıyordu, tiksiniyordu olanlardan ve olmuşlardan...

Jason'un zalim kahkahası kulaklarını doldurdu, Alwen değildi karşısındaki Jason'dı! Hayır... Halüsinasyon görüyordu...

Gözlerini kapadı, açtığında Alwen ona yarı şaşkınlık yarı merakla bakıyordu... Morello boğazının kuruduğunu hissetti. Başını çevirdi Alwen'in olmadığı yöne, bakamazdı yüzüne ya da gözlerinin içinde yaşadığı dehşeti görmesini istemiyordu...

'Jason Turner.' dedi duygusuzca. Şimdi yine güzel yeşil gözlerinden yaşlar süzülüyordu yastığına, Alwen'e arkası dönük...

"Jason Turner!" diye fısıldadı Alwen bir şok duygusuyla. Genç Bakanlık çalışanı Jason Turner! Acaba Bakanlık'ın içinde daha kaç tane ölüm yiyeni vardı Barty'nin? Yine de öylece durup düşünürken bile Jason ile ilgili planlar kurmaya başlamıştı. Öyle görünüyordu ki herşey, bu saatten sonra genç adam için fena halde ters gitmeye başlayacaktı.

O tam bunları düşünürken odanın kapısı tıklatıldı ve içeriye usulca giren Keira'yı gördü Alwen. Kadının hem ses tonundan, hem de yüznün solgun renginden ters giden birşeylerin olduğunu anlaması uzun sürmedi. Hemen ayağa kalkıp onu kapıda karşıladı ve destek olarak bir koltuğa oturmasını sağladı. Tam o sırada saklamaya çalıştığı bluzunun kan kırmızısı rengini farketti. Önce şaşkın ve azarlar bir şekilde baktı Keira'ya. Fakat azarlama işi sonraya kalabilirdi.

Asasını çıkarıp, Keira'yı koltuğa boylu boyunca uzandırdı. Bluzunu sıyırıp kadının karnını açtı. Keira'nın karnında ki oldukça derin olan izi ilk defa görüyordu. Asasını hemen yaraya doğrulttu ve hem de bir yandan parmaklarını kullanarak çok eski bir şifa tılsımını uygulamaya koyuldu. Neyse ki Alwen, özellikle şifa büyüleri konusunda epeyce şey biliyordu. Bir yandan yarayı iyi etmeye çalışırken, bir yandan da kendi kendine söyleniyordu; "Tanrım!... Bir affedilmez lanet... Yara çok derin, daha fazlası riskli olabilir..."

Sonra birdenbire doğruldu ve Keira'ya da doğrulması için yardım etti. En azından kan durmuştu şimdilik. Yara da ölümcül bir sorun çıkarmazdı artık. Ama yine de yetkin bir şifacının görmesi şarttı. Yetkin bir şifacı... Göz ucuyla Morello'ya baktı...

"Keira" dedi biraz sert bir sesle. "Bunu lütfen bir daha yapma. Kendine ciddi zararlar verebilirsin. Güvenliği tartışılır olsa da St Mungo'da kalmaya devam etmelisin. Yine de hoşgeldin!" gülümsedi usulca ve Morello'nun başucundaki yerine geri döndü.

Kapı tıklatıldığında Morello gözyaşlarını sildi hemen. Birinin gelmesini beklemiyordu , şu an yalnız kalmak ona çok iyi gelecekti aslında....
Alwen'in ayak seslerini ardından kapıyı açışını duydu...

'Merhabalar umarım rahatsız etmiyorum'dedi kısık sesle güçlükle konuşan kadın. Morello sesi tanıdı, Keira'ydı bu. Bakmak için başını çeviremedi. İçi buz gibi oldu... Muhtemelen sevgilisinin bir ölümyiyen olduğunu bilmiyordu.

Jason... Morello gözlerini kapadı, midesi bulanmaya başladı...Bitmeyen işkence saatleri...Ona dokunurken... Titreme geldi yine. Kendini sakinleştirmeye çabalıyordu.

Alwen'in Keira'yı bir şey hakkında azarladığını işitti ve bazı şifa büyüleri mırıldanıyordu...Yaralı olmalıydı...

Morello gözlerini açtıp bakındığında Alwen başucunda oturmaktaydı.

Morello doğrulmaya çalıştı, kollarından birşeyler aşağıya çekiyordu adeta, başı döndü. 'Hoşgeldin canım.' dedi Keira'ya bakarak neler hissettiğini, yaşadığını belli etmemeye çabalayarak. Çekyatta oturur vaziyete gelebilmişti. 'Üstün başın kan revan içinde.'dedi dehşete kapılarak. 'Alwen en bilinmeyen kadim şifa büyülerini bilir ancak ben de bakmak isterim yardım edebileceğim bir şey olursa-' dedi ve yutkundu suya ihtiyacı vardı...