Turner Malikhanesi-Northampton

Nora umarsızca eve attı kendini.Marissayla geçmişini paylaşmanın yükünü hafifleteceğini düşünmüştü oysa.Şimdi daha baskı altında ve umutsuz hissediyordu.Hatırlamasına sebep olmuştu olanlar ve artık saklayamıyordu mutsuzluğunu...
Konuşabilmek için Jason'ı aradı tüm evde.En sonunda odasında olabileceği geldi aklına.
Kapalı kapıyı tıklattı hafifçe bu sefer içeriden iznin gelmesini bekleyerek
"Jason..Orada mısın?"
Sesi her zamanki neşeli tonunda değildi.Soğuk ve duygusuzdu.

Jason boş boş babasının resmini izlemeye başlamıştı.Neler düşündüğünü anlamak mümkün değildi.Bomboş bakıyordu tabloya..
O sırada kapısı çaldı.Hafifçe kaşlarını çattı.Nora'nın sesini duydu hemen ardından.Onunda bir sorunu vardı anlaşılan.Sesinden belliydi.Gülümsemeye çalışmadı.Yataktan doğrulmaya da gerek görmedi:
"Gel tatlım!" dedi sıkkın bir sesle...

Jason'ın içeri çağırmasıyla kapıyı aralayıp içeri adımını attı.O da hüzünlü gözüküyordu.
"Harika,bir hüzünlü insan daha..."diye düşündü ve Jason'ın yanına oturdu.Jason bir adamın resmine bakıyordu.
"Kim o?"dedi ilgili gözükmek için.

Jason yattığı yerden resme bakarken cevap verdi:
"Zengin bir adam!Güçlü...Saygın...Ukala bir adam!".Nora'ya çevirdi başını ardından:
"O adam benim babam Nora!".Yastığa koydu başını.Tavana bakmaya koyuldu:
"Benim babam!Sir McRael!...".Gözleri doldu.Bu kadar sır artık çok ağır geliyordu.Şimdi ikisini de söylemeliydi Nora'ya....
"ÜVEY BABAM!" diye haykırdı birden.Kadehi karşı duvara fırlattı hışımla ayağa kalkarken:
"Annemle evlendiği gün tüm arkadaşlarım....Hepsi lanet okudu...Acısını çekiyorum şimdi...".Yine ağlamaya başlamıştı.Hıçkıra hıçkıra...İlk defa birisinin yanında ağlıyordu.Tutamamaştı kendini.Bu servetin yalancı varisi olmak ona büyük acı veriyordu.Bu soyadı taşımak!...

JAson'ın haykırışıyla korktu Nora. Jason'a baktı o konuşurken:

"Annemle evlendiği gün tüm arkadaşlarım....Hepsi lanet okudu...Acısını çekiyorum şimdi...".

Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı Jason.Ne yapacağını bilemiyordu,ağlayan insanları yatıştırmak konusunda çok kötüydü.Yine de acımadı ona,acınmasını istemeyeceğini düşündü Jason'ın bu durumunda...
"Herkes sorunlu"diye düşündü.
Bu günü kendi ve çevresindekilerin geçmişini dinleyerek geçirmişti.

Herkesin sırları vardı,herkes belli bir acıyı yaşamıştı.

Derin bir nefes alıp sessiz sessiz Jason'ı izledi.

Nora'ya arkasını dönerek oturdu yatağa tekrar:
"Onun servetiyle büyüdüm.Her şeyin en iyisini aldı bana.En iyisini giydim...".Yüzüne bakamayacaktı Nora'nın.Bunu söylerken bakamayacaktı.
"Suçsuz yere Azkaban'a attılar beni!..Annem zaten evlendiklerinden iki sene sonra ölmüştü..".Ağlaması dinmişti artık.Derin derin nefes alıyordu konuşmadan önce:
"Azkabandayken o da ölmüş.Tam ısınmışken....".Derin bir nefes daha aldı:
"Yapayalnız kalmıştım.Elimden tutan adam ise aklıma en son gelen adam oldu....".Adamın ismi fısıltıyla çıktı ağzından:
"Barty James Crook!".Bir süre bekledi.Ama tepki gelmemişti Nora'dan:
"Yardım,çok yardım etti!Bana sahip çıktı...Bir sürü büyü öğretti!".Kalktı yataktan.Gitti başını dolaba yasladı:
"Ben bir Ölüm Yiyen'im Nora!".Bir çırpıda çıktı ağzından bunlar.Ciddi bir ifade verdi yüzüne ve dönebildi sonunda:
"İstediğin hakareti edebilirsin!Suçlamam seni.Ama pişman olduğumu kesinlikle söylemeyeceğim!Lord Crook'un teklifini kabul etmeseydim halim ne olurdu bilmiyorum!....Bu zamana kadar da gurur duydum bundan!"....

"Ben bir Ölüm Yiyen'im Nora!".
"Ben bir Ölüm Yiyen'im Nora!".
"Ben bir Ölüm Yiyen'im Nora!".
Ne?!
Duyduğu karşısında şok olmuştu.

Ailesinden saydığı son insan da babası gibiydi...Bir ölüm yiyen.
Yine de seçimi olmamıştı anladığı kadarıyla.Bu yol kendisini seçmişti.
Düşündü.
Kaderi düşündü.
Kader.

Belki de bu yol başından beri önünde duran tek yoldu. Babası yanından ayrıldığında bile bu yola sapmıştı işte.

Seçim şansı yoktu.
Gidebileceği bir dönüş yolu yoktu.Geçmişi yoktu artık,sıfırlanmıştı olanlar.

Sessiz sessiz yere bakarak düşündü bir süre.Jason kendisini izliyordu.
Kafasını kaldırıp kuzenine baktı:
Ne yapmamı istiyorsun?

Jason şaşırmıştı bu tepki karşısında.Kaşlarını çattı:
"Ne yapmanı mı istiyorum?" dedi hayretle.Ve bir an için gülmsedi.Oturdu yanına Nora'nın.Elinden tuttu:
"Eğer senden isteyebileceğim bir şey varsa o da bana yardım etmen olurdu tatlım!...Ama bana yardım edebilecek kimse yok sanırım.".Gözlerinin içine bakıyordu Nora'nın:
"Ölüm Yiyen oluşumu önemsememesi gerekir öncelikle bana yardım edecek kişinin.Yani ölüm yiyen olması gerekir...." gülümsedi tekrar:
"Ölüm yiyen olmayan birisinin bunu önemsememesi imkansızdır!".Diğer elini de tuttu Nora'nın:
"Yardımını isterdim gerçekten Nora!".Başını yere eğdi:
"Ama işte bu imkansız anlıyor musun?"..

"Yani.."dedi tereddütle "Ben de mi ölümyiyen olmalıyım?"Ölüm yiyen olmak...Sırlarla yaşama zorunluluğu.
Çok da zor görünmüyordu.
Alışabilirdi.
Sonra Micah geldi aklına.
Ondan nasıl saklayacaktı bu gerçeği?
Elleriyle yüzünü kapadı.Çevresindeki insanları düşündü:
Aaron,Marissa,Micah...
Ellerini suratından ayırdığında gülümsüyordu:
"Peki kuzen,nasıl ölümyiyen olabilirim?"

Jason'ın şaşkınlığı bir kat daha artmıştı ne diyeceğini bilemedi:
"Nora!Sen iyi misin tatlım!..".Nora gülümsüyordu ona.Jason bir süre kendine gelmek için bekledi.Bu...Buna nasıl bir cevap verebilirdi...
"Tatlım!Sen emin misin buna!..İyi...İyi düşündün mü?"...

Yine yere bakıyordu.Jason'a bakmaya cesareti yok gibiydi.
Düşünceli düşünceli kafa salladı sorusuna.Bakışlarını ayaklarından ayırmadan konuşmaya başladı:
"Babamın ölüm yiyen olduğunu öğrendiğimde.."durdu.Bunu Aaron'a bile söylememişti.Sadece Rose ve Jason biliyordu.
"Yanımda olsaydı hayatım boyunca beni de bu yolda sürükleyecekti.Evet,nefret ettim ondan uzun bir süre.Çok uzun bir süre...Sonra asıl öfkelenmem gerekenin annem olduğunu anladım.Beni doğal ortamımdan koparıp Mugglelar arasında yaşamaya zorunlu tutuyordu"Yeniden elleri arasına aldı başını.Gözleri dolmuştu.Dönüp Jason'a baktı
"İyi düşündüm mü?Evet çok düşündüm.Yine vazgeçmeden önce bir karar vermeliyim."Gözünden akan yaş damlası ayaklarının dibine düştü.

Jason Nora'ya sarıldı ve diğer eliyle gözünden akan yaşları sildi:
"Nora!Tatlım ağlama ne olur!".Her şey üst üste geliyordu ne yapacağını bilmiyordu.Sadece sarılıp susmasını diledi Nora'dan...

Kapının çalmasıyla ayağa fırladı Nora.
"Ben..iyiyim"dedi sessizce gözlerini silip ve kızarmış gözlerle kapıyı açmak için aşağı fırladı.

Kapıyı açtığında Keira'yı duvara yaslanmış otururken buldu.

"Keira,iyi misin?"dedi merakla iyi olmadığını bilerek.

Jason'da arkasından fırladı Nora'nın.Merdivenleri indiğinde Nora kapıyı açmıştı.Keira'ydı gelen.Bitkin görünüyordu.Hızla kapıya yürüdü:
"Keira!Aşkım iyi misin sen?"
Kollarından yavaşça tuttu ve salona götürmeye başladı..

Jason'a baktı telaşla
"Şey..Ben biraz odama gitsem iyi olur.Çok yorgunum,gözlerim uykusuzluktan kan çanağı oldu!!"dedi yapmacık bir gülümsemeyle,gözlerini bahane ederek.Koşa koşa yukarı çıktı.Hiçbirşeyi dert etmeden uyumak istiyordu.
Mümkünse uyanmamak...

Keira'yı koltuğun birisine oturttu sarsmadan.Ardından karşısına geçip kendisine bir kadeh viski doldurdu.Bugün yedinci kadehiydi...
"Aşkım noldu anlatmak ister misin?" dedi sorgulayıcı bakışları.Ne kadar süredir evde olmadığını bilmiyordu...

Jason gülümsemeye çalıştı:
"Hiç!Canım sıkıldı sen olmayınca yanımda...".Kadehini yanına bıraktı ve Keira'ya gitti.İşte bu sefer gerçekten gülümsüyordu.Karşısına gelince dizleri üzerine çöktü.Ellerini tuttu:
"Beni yalnız bırakma olur mu?".Bir süre ellerini öptü Keira'nın.Sonra tereddütle kafasını kaldırdı.Dün geceden verdiği bir kararı açıklaması gerekiyordu ona...
"Benimle Evlenir misin Keira?".
Bir çırpıda söyleyiverdi Jason...

Keira'nın ellerinden tuttu ve hızlıca ayağa kaldırdı.Beline sımsıkı sarldı ardından.Gözlerinin içine bakıyordu.Vakit geçirmeden dudağına yapıştı Keira'nın.Doyasıya öpmek istiyordu onu...

Keira'ya yaklaştı tekrar.İki eliyle saçlarını kavradı.Gülümseyerek burnunu sürttürdü Keira'nın burnuna:
"Ben de seni seviyorum aşkım!"
Gözlerinden yaşadığı mutluluk anlaşılabiliyordu.Kabul etmişti işte.Keira kabul etmişti onunla evlenmeyi.
"Seni seviyorum!....."